Searching for help || Diana

Ze baande zich een weg door de menigte. Haar gezicht stond op onweer. Zonet had ze een perfecte vrouwelijke slaaf gevonden die haar prima zou kunnen helpen in de kroeg, werd ze zo voor haar neus gekocht. Ze moest snel een hulpje hebben aangezien ze die kroeg niet in haar eentje kon runnen nu haar vader ziek was. Het was geen gewoon griepje maar echt iets serieus en daarom wist ze niet hoelang haar ouwe man geveld zou blijven. De kans bestond zelfs dat hij het niet ging overleven en dat wat? Wat moest zij? Die tent draaiende houden? Dat was niet wat ze wou, het was niet haar droom om wijn in te schinken voor onbekende mensen. Cilicia was overduidelijk gestrest. Ze kon genoeg mensen inhuren die voor haar konden gaan werken, alleen dat kon nog meer geld kosten. Dus had ze besloten op zoek te gaan naar een goeie vrouwelijke slaaf. Iemand die aantrekkelijk was voor de klanten maar ook tegelijkertijd wist die kerels op een afstand te houden. Tenslotte zou die slaaf ook een goeie gezelschap zijn. De laatste jaren leefde ze tussen de mannen -niet dat ze niet daarmee kon opschieten- en met een vrouw praten was toch ook wel eens fijn. Dan ziet ze een meisje staan, bij een stel andere slaven die er niet erg fris uitzagen. Dat meisje was degene! Jong, mooi en nog van een goeie afkomst ook. Als Germaan had ze wel eens verhalen gehoord over de Spartanen. Fascinerend volk, als je het haar vroeg. Geen moment wachtte Cilicia. Ze wou dat meisje hebben, voordat iemand anders haar voor d'r weg snaaide. In een stevige tred was ze naar de verkoper gelopen, had kort een blik geworpen op het meisje en daarna gevraagd om de prijs. Dat bedrag had ze direct betaald, zonder te aarzelen. Toen pas richtte ze zich op de slaaf. 'Jij gaat met mij mee,' sprak ze met een lichte glimlach. 'Ik ben Cilicia, wat is jouw naam?'

Alweer hier...Voor de zoveelste keer is Diana weer beland op de slaven markt. Haar lieve oude beheerster die ze eerst had was gestorven en nu stond ze weer hier...Tja het was ook te mooi voor woorden geweest als ze jaren bij die oude priesteres had kunnen dienen. Het was wel fijn geweest even te kunnen rusten en de vrouwtje te helpen bij alles wat ze niet meer super goed kon. Diana's kille blik ging over de menigte en ze bekeek iedereen, zoveel mensen die dachten dat ze alles waren, zoveel zielen die dachten dat als hun ouders rijk zijn zij ook iets betekenen! Diana ergerde zich er zo aan! Al die mensen waren stuk voor stuk verwend en zij en de andere slaven moesten al hun vieze werkjes doen! Diana's blik bleef hangen bij een vrouw die met een vast beraden stap naar de verkoper toe ging van de slaven waar ze bij stond. Al gauw zag ze die vrouw op haar afkomen, wat moest dat mens van haar? 'Jij gaat met mij mee,' sprak ze met een lichte glimlach. 'Ik ben Cilicia, wat is jouw naam?' Diana hield zich kalm en beheerste zich zo goed ze kon om geen scherpe opmerking te maken, Ze keek recht in de blauwe ogen van de vrouw en zei met een kalme toon 'Diana Archidama.' In de jaren als slaaf zijn en na vele verschillende bazen te hebben gehad, wist ze dat ze niet zo snel haar mond moest open trekken deze mensen stonden 'hoger' dan zei dus moest ze meer respect voor tonen...Wat een onzin. Diana liep achter de vrouw aan en probeerde al de vieze werk te bedenken wat deze vrouw voor haar zou hebben bedacht...Hoewel Cilicia niet op een Romein leek..Ze kwam ergens anders vandaan...Wie kleden zich ook al weer zo? Germanen! Met die kon je beter niet sollen...

Ze had weinig tijd om deze slavin eens beter te bekijken. Zo snel mogelijk moesten ze terug, zodat ze deze meid zoveel mogelijk leren kon over hoe het in de kroeg aan toe ging. Wat ze juist wel en wat ze juist niet moest doen. Dronken mannen kregen soms de verkeerde indruk en daar moest de bediende goed op de hoogte over zijn. 'Diana Archidama.' Cilicia had haar rustig aangekeken. Haar boze bui was alweer verdreven. 'Goed, Diana. Kom met me mee, dan zal ik je ondertussen alles uitleggen.' Ze begon dezelfde weg terug te lopen, maar dit keer rustiger. Iets ontspannender. Alles zou goed komen, ging door haar gedachten. Deze slavin kopen was een goeie, slimme zet geweest. Zolang deze geliefde Diana haar gewoon gehoorzaamde en haar werk goed zou doen natuurlijk. Ze was naast Diana gaan lopen, zodat zij haar beter horen kon. Al deze mensen hier gingen echt hun mond niet houden wanneer zij wat uitleggen wou. Wat was deze wereld soms vermoeiend... 'Maak je vooral geen zorgen, het is niet vreselijk werk als je het vergelijkt met andere... Dingen.' Cilicia wist wat voor taken mensen wel niet konden bedenken voor slaven. Het waren vreselijke dingen. Haast onmenselijk. 'Je gaat me helpen in de kroeg van mijn vader, die momenteel ziek is. Omdat hij tijdelijk uitgeschakeld is, is het voor mij onmogelijk om de boel in mijn eentje te runnen, vandaar.' Ze keek eens naar het meisje opzij. Hopelijk zou dat een geruststelling voor haar zijn.

'Goed, Diana. Kom met me mee, dan zal ik je ondertussen alles uitleggen.' Diana liep achter haar nieuwe 'baas' aan omdat ze dan zo liet zien dat diegene voor haar hoger was maar ook omdat ze neit wist hoe de vrouw zou reageren als ze naast haar zou komen lopen. Toen Cilicia naast haar kwam lopen keek Diana verbaasd aan, okee of die kon gedachten lezen of ze was nog niet zo erg als Diana had gedacht. 'Maak je vooral geen zorgen, het is niet vreselijk werk als je het vergelijkt met andere... Dingen.' Dat was al een hele opluchting. 'Je gaat me helpen in de kroeg van mijn vader, die momenteel ziek is. Omdat hij tijdelijk uitgeschakeld is, is het voor mij onmogelijk om de boel in mijn eentje te runnen, vandaar.' Diana keek naar de vrouw naast haar en slikte, niet dat ze bang was ofzo, neen ze vond het eerder erg dat Cilicia misschien haar vader zou kwijtraken. 'Wat erg voor j...uw vader.' Zei ze zachtjes en keek gauw weer naar de grond.

Cilicia had even naar Diana gekeken. 'Ach, zo is het leven,' sprak ze. Het had haast gevoelloos geklonken terwijl ze zich eigenlijk niet zo voelde. Ze voelde zich vreselijk maar dat liet ze niet zien. Nooit liet ze zoiets zien. Behalve bij dat kleine groepje mensen die haar dierbaar waren. 'Hij móet wel beter worden, mocht hij zijn geliefde kroeg willen houden.' Een kleine beuk tegen haar schouder deed haar even omkijken. Pff, om gek van te worden soms. Mensen die vertikten aan de kant te gaan. Of in ieder geval een stukje. 'Want ik wil het niet,' vervolgde ze toen. Een zwak glimlachje had op haar lippen gespeeld. 'Al die dronken kerels kunnen je soms behoorlijk irriteren.' Nu verscheen er een serieuze uitdrukking op haar gezicht. 'Diana, je bent een mooie meid. Die mensen zullen dat ook zien, daarom heb ik je eigenlijk gekocht. Je schoonheid zal klanten lokken maar waag het niet om met maar èèn kerel aan te pappen. Geen lichamelijk contact en geen gevlei in mijn kroeg. Begrepen?' Het was alvast een waarschuwing, die Diana serieus moest nemen.

Diana kon zien dat Cilicia er niet graag over had, ze probeerde haar gevoels te verbergen, Diana kende het maar al te goed en had best wel medelijden mt het vrouw. 'Ach, zo is het leven,' sprak ze. Tja misschien was het leven zo maar het was nooit leuk om iemand die dierbaar is te verliezen... 'Hij móet wel beter worden, mocht hij zijn geliefde kroeg willen houden.' Diana keek naar Cilicia, 'J...u vind het zeker niks?' Ze kon het niet laten om een plagend toon door haar woorden te laten stromen maar ze slikte meteen, want ze wist donders goed dat als ze zo een toon gebruikte ze straf kon verwachten...Haar rug wist het tenminste heel goed. 'Want ik wil het niet,' vervolgde ze toen. Een zwak glimlachje had op haar lippen gespeeld. 'Al die dronken kerels kunnen je soms behoorlijk irriteren.' Diana bekeek de gezicht, het zag er veel leuker uit als Cilicia's gezicht glimlachte want die serieuze gezicht was echt niks. 'Diana, je bent een mooie meid. Die mensen zullen dat ook zien, daarom heb ik je eigenlijk gekocht. Je schoonheid zal klanten lokken maar waag het niet om met maar èèn kerel aan te pappen. Geen lichamelijk contact en geen gevlei in mijn kroeg. Begrepen?' Okee nu kon ze het niet laten om even niet te grinniken 'Ik ben dan wel jong, maar ik ben niet van plan om die gore kerels aan mij te laten zitten! Dan kunnen ze meteen een stomp in hun neus verwachten!' Zei ze met een grijns maar haar ogen werden gauw groot toen ze doorhad wat ze had gezegd en haar grijns veranderde al gauw in een streep en haar ogen stonden bang, je wist nooit hoe de eigenaren op zo iets zouden reageren... Zelf was het voor haar normaal, want ze kon al van af jongst af aan worstelen en vechten als een jongen, een spartaan kreeg dat allemaal voor de kiezen, of je nou een meisje bent of een jongen, je lichaam moet fit en gezond zijn zodat je gezonde kinderen kan krijgen..Dat zeiden haar ouders altijd...

Voor een slavin had ze veel lef om zo te praten. Cilicia kon het haar niet kwalijk nemen. Overigens vond ze het ook niet erg. Liever een meid met een scherpe tong, dan zo'n domme del die op overal "ja, nee en amen" zei. Goed, dat was gemakkelijker maar die slavin moest ook haar gezelschap worden en zij hield niet zo van die slappe zielen. 'Stop met me "u" noemen okè?' reageerde Cilicia. 'Het geeft me een ongemakkelijk gevoel. Jij bent gewoon net als ik een mens. Bij mij worden er geen onderscheidingen gemaakt.' Nee, daar had ze wel zo'n hekel aan, aan die onderdrukking. Maar goed, zo was de wereld. Kei en keihard. De zwaksten overleden, de sterksten overleefden. 'Ik vraag nu alleen van je om me de komende tijd te helpen.' Ze keek naar het jonge gezicht naast zich. 'En gezelschap te wezen. Alleen tussen de kerels lezen is niet altijd fijn.' Intussen waren ze van de markt af, liepen ze door straaten met allerlij verschillende bezigheden. Het badhuis, hier en daar een haar knipper, verschillende kroegen. Op de hoek van een straat hield ze stil bij een kroeg. Van buiten zag het er niet veel anders uit dan de andere gebouwen in deze straat. Enkel het uithangsbord verschilde met de rest. Zodra Cilicia Diana's woorden hoorde, lachtte ze even. 'Ik hou van je gedrag, echt waar,' lachtte ze. 'Je ouders hebben je goed opgevoed. Alleen moet je niet direct zo hard slaan, straks komen ze niet meer terug. Romeinen kunnen soms vreselijke mietjes zijn.' Ze knipoogde, voordat ze naar binnen stapte.

'Stop met me "u" noemen okè?' reageerde Cilicia. 'Het geeft me een ongemakkelijk gevoel. Jij bent gewoon net als ik een mens. Bij mij worden er geen onderscheidingen gemaakt.' Voor het eerst keek Diana goed naar Cilicia, of ze was helemaal gek of Diana had geluk met haar nieuwe bezitter. 'Ik vraag nu alleen van je om me de komende tijd te helpen.' Ze keek naar het jonge gezicht naast zich. 'En gezelschap te wezen. Alleen tussen de kerels lezen is niet altijd fijn.' Diana knikte en keek weer voorzich uit 'Het lijkt mij ook niet echt fijn.' Zei ze zachtjes en haalde haar hand door haar haar die duidelijk in klit zat, tja ze was ook een slaaf en had tot nu toe niet hoeven uit te zien. Diana keek om zich heen en probeerde de weg hier naar toe te onthouden, Maar toen Cilicia om haar volgende woorden lachte keek ze verbaasd, geen gescheld? Of straf? . 'Ik hou van je gedrag, echt waar,' lachtte ze. 'Je ouders hebben je goed opgevoed. Alleen moet je niet direct zo hard slaan, straks komen ze niet meer terug. Romeinen kunnen soms vreselijke mietjes zijn.' Ze knipoogde, voordat ze naar binnen stapte. Diana glimlachte lichtjes en stapte de kroeg binnen, van buiten leek het op een doodnormaal huisje maar binnen werd je door een fijne sfeer verwelkomt. 'maar wat wil jij eigenlijk doen, als je je vaders kroeg niet wil?' vroeg ze voorzichtig en keek van uit haar ooghoek naar Cilicia.

Eenmaal binnen schoof ze enkele stoelen aan. Ze wou, ondanks dat het een kroeg, wel dat het er netjes uit zag. Niet een één of andere plek waar het één grote zooi was als er een klant binnen kwam. Cilicia wou dat klanten tevreden waren, zich thuis voelden. Want die mensen brachten geld in het laatje, zij zorgden ervoor dat ze mogelijke medicijnen, of kruiden, kon kopen voor haar vader. Dat ze voldoende te eten hadden en niets te kort kwamen. Nee, momenteel kon ze niet klagen over geld te kort. 'maar wat wil jij eigenlijk doen, als je je vaders kroeg niet wil?' Was de voorzichtige vraag. Cilicia liep verder de kroeg in, waarna ze zich uiteindelijk op een houten stoel liet zakken. Haar blauwe ogen keken naar het meisje. 'Ik heb geen idee, eerlijk gezegd.' Was haar antwoord. 'Niet iets definitiefs.' Ze zette haar ellebogen op de tafel voor zich en liet haar hoofd rusten op haar handen. 'Ooit wil ik terug naar Germanië, terug naar mijn echte thuis.' Een zachte zucht rolde over haar lippen heen. 'Ken je dat gevoel? Dat je zo iets graag terug wilt, maar de tijd dat niet toestaat? Of dat iets anders was gelopen?'

Diana bekeek alles goed, het zag er hel net uit voor een kroeg...Best wel logisch omdat de eigenares tijdelijk een vrouw was. Vrouwen hielden vaak dingen netjes, zo was haar moeder ook altijd. Diana volgde Cilicia en zag hoe ze was gaan zitten, Zelf pakte ze ook een stoel en ging er op zitten en keek naar de blonde vrouw. 'Ik heb geen idee, eerlijk gezegd.' Was haar antwoord. 'Niet iets definitiefs.' Diana volgde met haar ogen Cilicia's beweging. . 'Ooit wil ik terug naar Germanië, terug naar mijn echte thuis.' Een zachte zucht rolde over haar lippen heen. 'Ken je dat gevoel? Dat je zo iets graag terug wilt, maar de tijd dat niet toestaat? Of dat iets anders was gelopen?' Diana beet op haar onderlip en knikte, ja ze kende het gevoel heel goed. Hier in Rome had ze geen huis, ze had geen familie hier. Allemaal waren ze in Sparta gebleven behalve haar broer...nee niet over nadenken! Hij had hun achtergelaten, gevlucht had de commandant gezegd 'Ja ik ken het gevoel heel goed.' Zei ze zacht en keek weer naar haar handen. Haar hand ging naar haar leren ketting met een paard er op, haar familie dier.

Ze had gekeken naar het enigste andere gezicht in deze kroeg, gezien hoe zij op haar onderlip had gebeten en lichtjes had geknikt. Een gevoelig onderwerp? Cilicia kon daarmee instemmen. Als buitenlander in Rome, waar je als het ware opgesloten was omdat je anders door een slavendrijver gevangen kon worden, was het hier wel eens eenzaam. Geen familie waarmee je dingen kon bespreken, geen vrienden. Goed, je kan vrienden hier ook vinden maar dat was een stuk moeilijker. 'Ja ik ken het gevoel heel goed.' Ze keek naar hoe het meisje iets bij haar hals vast pakte. Ietsjes hield ze haar hoofd schuin. 'Hoe ben jij op die slavenmarkt terecht gekomen? Want je bent van Sparta toch?' Ze kon niet zeggen dat dat land zo om de hoek was. Dat ze de grens overstaken en dan, tadaa, we zijn in Sparta. 'Mag ik die eens zien?' Vroeg ze zachtjes, een keer knikkend naar dat dingetje in haar hand.

Diana bleef kalm zitten, er zouden geen tranen komen over haar wangen. Die waren al jaren opgedroogd. 'Hoe ben jij op die slavenmarkt terecht gekomen? Want je bent van Sparta toch?' Diana maakte een masker van haar gezicht, een neutrale masker wat vaak te voorschijn kwam bij haar en ze dacht na, als het toch haar nieuwe eigenaar was kon ze net zo goed vertellen. 'Het was gewoon stom van me, ik was met een paar vriendinnen weg gegaan naar de stad maar onderweg werden we omringd door slaven handelaars.' Zei ze zacht, haar ogen stonden in het verleden 'Ja ik kom uit Sparta,' Zei ze daarna en keek weer in de blauwe ogen van cilicia. 'Mag ik die eens zien?' Vroeg ze zachtjes, En Diana merkte nu pas dat ze aan haar ketting zat, 'Eeh tuurlijk.' Zei ze even verbaasd en deed haar leren riepje af en gaf het aan Cilicia, er was een klein beeldje van een stijgend paard, hun familie dier. Ze had het samen gemaakt met haar broer zodat ze elkaar altijd zouden herkennen.

'Het was gewoon stom van me, ik was met een paar vriendinnen weg gegaan naar de stad maar onderweg werden we omringd door slaven handelaars.' Geïnteresseerd had Cilicia naar Diana geluisterd. Er was weinig stoms aan, vond zij. Het was eerder slecht geluk. Heel slecht geluk. Die slaven handelaars waren geen lieverdjes en het jammere was ook nog dat die mensen behoorlijk sterk waren, precies wisten wat ze moesten doen om anderen te ontvoeren. 'Hoe is het met je vriendinnen af gelopen?' Was haar volgende vraag. Ze wist nu hoe het met Diana stond, beetje logisch, maar die andere meiden moesten toch ook ergens zijn. 'Zijn ze wel oké?' In haar stem had een lichte strijdlust geklonken. Mannen dachten altijd dat vrouwen zwakker waren, en daarom werden er meestal met minachtig op hen neer gekeken. Dat haalde bloed onder Cilicia's nagels vandaan. Zoiets kon ze echt niet uitstaan. Ze strekte haar arm en pakte het kettinkje vast. Onderzoekend had ze ernaar gekeken, het paardje eens omgedraaid en gaf het toen terug. Ze glimlachte. 'Het is mooi.'

'Hoe is het met je vriendinnen af gelopen?' Diana haalde haar schouders op , ze wist niet hoe het met hun was, ze had hun voro het laatst gezien bij haar eerste slaven markt. 'Zijn ze wel oké?' In haar stem had een lichte strijdlust geklonken. Diana slikte en haalde nog is haar schouders op 'Ik weet het niet, we waren gescheiden bij de eerste slaven markt.' Zei ze met walging maar ook verdriet. Diana keek weer naar haar handen en toen ze zag dat Cilicia haar ketting terug gaf, deed ze die weer om haar nek. Ze glimlachte. 'Het is mooi.' Diana glimlachte lichtjes 'Dankje, het is mijn familie dier, ik heb het samen met mijn broer gemaakt, het kettinkje dan.' Zei ze zachtjes, ze had het niet graag over haar broer, die lafaard die het was!

'Ik weet het niet, we waren gescheiden bij de eerste slaven markt.' Het maakte haar verdrietig dat te horen. Als die meiden er nog hadden gestaan... Als zij niet zoveel hadden gekost, dan had Cilcia ze allemaal meegenomen. Ze vond die slavernij verschrikkelijk. Ze had medelijden met die mensen en medelijden had deze vrouw niet gauw. Haar kijk op dingen was soms ongelooflijk hard, iets wat anderen soms afschrokken. 'Teleurstellend om zoiets te horen,' mompelde ze. Er was weinig tegen te doen. Niet alleen in Rome waren slaven. Oh nee, overal. 'Dankje, het is mijn familie dier, ik heb het samen met mijn broer gemaakt, het kettinkje dan.' Weer glimlachte Cilicia. 'Erg leuk, toch nog iets van thuis hier.' Vervolgens stond ze op, schoof ze weer netjes de stoel aan. 'Kom met me mee. Ik zal een teil water voor je klaarmaken zodat je je kunt wassen en je één van mijn eigen jurken geven. Je moet er wel een beetje verzorgd uitzien.' Toch nog een voordeel dat haar slaapplaats gewoon in een ruimte achter de kroeg was. 'En het is een gewone jurk, dus niet zoals deze,' lachte ze.

Zag ze nou medelijden in die blauwe ogen? Nee dat kon egwoon niet, niemand had medelijden met een slaaf, of toch wel? 'Teleurstellend om zoiets te horen,' mompelde ze. Diana keek haar met een iets schuin hoofd aan, misschien was deze vrouw toch ook weer anders, of ze at in een droom...Dat kan ook ngo. Weer glimlachte Cilicia. 'Erg leuk, toch nog iets van thuis hier.' Vervolgens stond ze op, schoof ze weer netjes de stoel aan. 'Kom met me mee. Ik zal een teil water voor je klaarmaken zodat je je kunt wassen en je één van mijn eigen jurken geven. Je moet er wel een beetje verzorgd uitzien.' Diana kon bijna niet wachten om zich eindelijk schoon te voelen, ze was al een week eigenaar loos en de hele tijd had ze op de slaven markt gestaan en daar was het neit al te best. 'En het is een gewone jurk, dus niet zoals deze,' lachte ze. Diana volgde haar en lachte zachtjes 'met een beetje schone kleren ben ik al blij.' Zei ze rustig en keek om zich heen, best wel een schattig kamer.

Ze duwde de doeken opzij zodat ze erdoor konden. Tsja, ze hoefde echt niet elke keer pottenkijkers die haar vertrek wel eens interessant konden vinden. Eigenlijk zou ze er een deur in moeten maken, maar daarvan had ze geen verstand. Nou ja, zolang er nog niks gebeurde was er geen haast bij. 'met een beetje schone kleren ben ik al blij.' Cilicia haalde een teil onder een houtenbankje vandaan, dat daar precies onder paste. Die plaatste ze op een leegstaande plek. Daarnaast legde ze twee stukken lappen. Eén om mee af te drogen, de ander om je ermee te wassen. 'Ik zal wat water voor je verwarmen, zodat het niet koud is,' sprak ze, terwijl ze naar een andere kast toe liep en daar een rood lap stof uit haalde. 'Dit is de jurk, ik zal het daar neerleggen. Die oude kleren mag je na het wassen wel in de teil leggen, ik zal ze schoon maken zodat je ze weer aan kan als dat nodig is.' Toen verdween ze uit de kamer, bleef enkele minuten weg en kwam vervolgens terug met twee kannen gevuld met water. Ze goot het leeg in de teil. 'Het duurt eventjes voordat het andere water verwarmt is. Dus nog heel eventjes wachten,' zei ze. Ze had een ketel met water boven de haard gehangen. Erg lang zou het niet duren voordat dat warm was.

Diana zag hoe ze 2 teilen er uit haalde en die neerzetten. 'Ik zal wat water voor je verwarmen, zodat het niet koud is,' sprak ze, terwijl ze naar een andere kast toe liep en daar een rood lap stof uit haalde. 'Dit is de jurk, ik zal het daar neerleggen. Die oude kleren mag je na het wassen wel in de teil leggen, ik zal ze schoon maken zodat je ze weer aan kan als dat nodig is.' Diana knikte en liep er naar toe. Cilicia deed al veel te veel voor haar, zeker toen ze met kannen terug kwam met water die ze leeg goot in de teil. 'Het duurt eventjes voordat het andere water verwarmt is. Dus nog heel eventjes wachten,' zei ze. Diana glimlachte lichtjes en haalde haar schouders op 'ene beetje schoon water is al genoeg. ' Zei ze kalmpjes en deed zonder enige moeite haar jurk uit, ze was niet zo als de andere meiden die er verlegen om waren als ze naakt waren. Zij als Spartaan moest altijd met andere meiden naakt trainen. Ze pakte 1 doek en maakte die nat en kneep de doek uit zodat ze niet meteen veel water gebruikte 'Thuis was het mij aangeleerd om het beetje warm water beter voor je haar kunt gebruiken.' Legde ze uit en begon haar huid schoon te boenen. Ze moest even wennen aan het koud water maar al gauw was haar lichaam het gewend en ze maakte zich rustig schoon. Toen ze de ketel hoorde fluiten was ze net klaar met haar lichaam, nu nog haar haar.

'Een beetje schoon water is al genoeg. ' Cilicia was blij dat Diana al dankbaar was met dat beetje water. Dat ze niet ging klagen om meer, of dat het koud was. Als ze eerlijk was, had ze ook niks anders van een Spartaan verwacht. Verhalen gingen dat hun opvoeding bikkelhard was, misschien nog wel erger dan die van de Germanen, wat zij zelf had doorstaan. Maar zo zou ieder land hun eigen prioriteiten hebben, die een ander weer heel erg of vreemd zou vinden. Zo waren Germaanse vrouwen net als de mannen krijgers. Ze werden geleerd hoe ze met een zwaard moesten om gaan, hoe ze moesten opnemen tegen veel grotere tegenstanders. Natuurlijk lag het ook aan de vrouw hoe strijdlustig ze was. Zijzelf was niet bang voor bloed of doorgesneden kelen. 'Thuis was het mij aangeleerd om het beetje warm water beter voor je haar kunt gebruiken.' Legde ze uit. Cilicia keek rustig toe en wendde toen haar blik af. Voor vrouwen was naakt bij elkaar zijn niet anders als voor de mannen. 'Dat is behoorlijk slim, je haar heeft meer verzorging nodig. Als je het mooi wilt houden,' reageerde ze. Over haar gesproken... Ze had die bos van d'r zelf ook wel zwaar verwaarloost. Toen draaide ze zich om en liep met de twee kannen weer terug, waarna ze weer terug kwam met de kan met warm water. 'Zo, niet gloeiend heet en niet te lauw.'

. 'Dat is behoorlijk slim, je haar heeft meer verzorging nodig. Als je het mooi wilt houden,' reageerde ze. Diana knikte en wachten geduldig af tot Cilicia terug kwam met een kan warm water. 'Zo, niet gloeiend heet en niet te lauw.' Diana glimlachte dankbaar 'wil je misschien helpen? Ben nooit goed geweest alleen mijn haar te doen.' Zei ze verlegen en boog haar hoofd over de teil zodat Cilicia water kon gieten en zij wassen.

'Natuurlijk wil ik je wel even helpen, kleine moeite.' Glimlachte Cilicia. Ze stapte naar voren, tot ze naast Diana stond. Gelijkmatig goot ze het warme water over haar bruine haren heen. Doordat ze haar hand op de opening had gelegd, kwam niet alles in èèn keer. 'Dan zal ik zo een bed voor je klaar maken. Het zal wel wat krapjes worden maar er is niet meer ruimte. Hopelijk vindt je dat niet erg.' Wanneer waren ze nou op een kamer? Enkel om te slapen, wassen en omkleden.



-bagger, sowwy

'Natuurlijk wil ik je wel even helpen, kleine moeite.' Glimlachte Cilicia. Diana voelde het heerlijke warme water over haar haar en waste het zo goed mogelijk. Toen het water op was, kneep ze het overige water uit haar haar en ging recht staan, nu nog haar kleren wassen en dan was ze klaar. 'Dan zal ik zo een bed voor je klaar maken. Het zal wel wat krapjes worden maar er is niet meer ruimte. Hopelijk vindt je dat niet erg.' Diana glimlachte lichtjes 'Natuurlijk niet! je bent echt te vriendelijk voor mij.' Zei Diana kalm en pakte haar oude kleren en deed het in de teil om het water goed te gebruiken. Ze legde haar kleren in de teil en begon ze goed af te wassen, ze was gewend om alles zelf te doen. 'heb je misschien ook een borstel of een kam?' vroeg ze daarna en keek weer naar haar kleren die ze waste.