When freedom is taken away from you

Het waren de meest belabberde dagen van zijn leven geweest, die reis naar Rome toe. Vijftig dagen waren ze onderweg geweest, met weinig voedsel. De eerste paar dagen waren vol te houden, maar na die vijftiende dag begon je het toch echt wel zwaarder te krijgen en daarbij vooral de oudere slaven. Zo ook de metgezel van Cassius. Een oude Spartaan, wiens gezondheid met de dag slechter werd. Het was een brede man, niet erg groot in de lengte en had warrig bruin haar. Onderweg had de man hem velen oorlogsverhalen verteld die de Spartanenvoor hun kiezen hadden gehad. Het waren interessante verhalen geweest, waar Cassius zwijgend naar geluisterd had. Maar nu stonden ze op de drukbezochte slavenmarkt. Bekeken door mensen die teveel geld op zak hadden en daar wat mee moesten doen. Normaal gesproken had de jongen zich drukgemaakt over het publiek, alleen werd nu zijn aandacht getrokken door de oude Spartaan. De man kon amper nog op zijn benen staan en bij elke ademhaling roggelde er iets in z’n borst, dus ondersteunde Cassius hem zo goed als het kon. Echter was het gewicht dat hij ondersteunen moest niet zo licht zoals hij gehoopt had. Toch gaf hij niet op. Als de oude man bleef staan, dan bestond de kans nog dat hij gekocht werd en dat hij dan een klein beetje rust zou krijgen die de man zou verdienen. Maar in zijn achterhoofd wist Cassius dat het verloren zaak was. Niemand die een slaaf wou die oververmoeid was en een ontzettend slechte gezondheid had. En toen gebeurde het toch. De man zakte in elkaar, waarbij hij hem meetrok naar de grond. ‘Nee, Spartacus,’ fluisterde Cassius. De eerste woorden sinds een lange tijd. ‘Blijf bij me, hoor mijn stem! Je kan nu niet sterven, niet in gevangenschap! Je wou vechten voor vrijheid!’ Maar zijn woorden waren overbodig. De man was al weg. Hij staarde naar het lichaam dat naast hem lag en sloot toen de opengesperde ogen voor respect. Dit was nooit gebeurd als die verdraaide slavendrijvers niet bestonden. Cassius keek op, met dood staande ogen.

Samen met een paar vriendinnen liep ze over de markt, 1 van haar vriendinnen (Valeria) was op zoek naar een nieuwe slaaf. Veel details had Valeria niet verteld, bijvoorbeeld wat voor slaaf ze wilde. Valeria had alleen verteld dat ze opzoek was naar een nieuwe slaaf. Ze waren toen met zijn vieren op pad gegaan. Rustig keek ze rond, terwijl Valeria al weer een slaaf aan het bekijken was. Gelijk merkte ze op dat Valeria op zoek was naar een jonge slaaf, eentje die sterk was. Opeens merkte Aemilia iets raars op, 1 van de slaven was in elkaar gezakt. Met opgetrokken wenkbrauw keek ze ernaar en liep er naar toe. Eerst keek ze even naar de slaaf die in elkaar was gezakt en toen wenkte ze haar blik naar de slaaf die naast hem stond

Ruw was Cassius aan de kant geduwd door twee forse mannen die hij hier nog niet eerder had gezien. De twee pakten de benen van de overleden spartaan en trokken die zonder enig respect of medeleven weg van de menigte. Hoe konden ze?! Hadden ze hier gewoon geen respect? Nee, natuurlijk niet. Waarom zouden ze in hemelsnaam respect tonen voor slaven? Simpele slaven, het minste van het minste, voor velen een werktuig of iets waarmee ze zich konden amuseren in de arena's. Gladiatoren waren gewild om te zien, maar Cassius snapte niet hoe duizenden mensen konden toe zien hoe een stel mannen met elkaar vochten tot aan de dood. Ze keken toe, juichten, sommigen gokten en deden verder niets. Mannen zien vechten tot aan de dood was niet iets wat gewone burgers moesten aanschouwen. Zoiets was voor het strijdveld. Een écht strijdveld, waar twee verschillende naties vochten voor land en macht. Soepel kwam de jongeman overeind, de mannen nakijkend. Ooit, ooit zal hij al die Romeinen eens een lesje leren. Maar voordat hij dat kon moest hij zijn vrijheid zien te krijgen. Kon dat überhaupt wel in deze wereld? Hij wist het niet precies. De enigste zekerheid die hij had was dat hij tegen slavernij zou gaan vechten. Al zou hij ervoor zijn leven moeten geven. Hij stierf liever vechtend dan dat hij zijn lot zou accepteren. Plots merkt Cassius op dat er naar hem gekeken wordt. Goed, er hadden meerdere mensen staan kijken maar niet specifiek naar hém. Speurend gleed zijn blik over de menigte heen, waarna zijn ogen bleven hangen op een schone jongedame die niet veel ouder dan hem moest zijn. In plaats van haar neutraal aan te kijken, schonk hij haar een dodelijke blik. Puur als teken dat ze door moest lopen. Niemand hier moest zich wat in hun hoofd gaan halen.

Ook Valeria had de slaaf opgemerkt en moest lachen toen de slaaf een dodelijke blik naar Aemilia wierp. Bij Aemilia verscheen een grijns op haar gezicht, rustig liep ze naar de slaaf toe. Hij durfde wel om als slaaf naar iemand een dodelijke blik te werpen. "Wat is je naam?" vroeg ze terwijl Valeria naast haar kwam staan. Ondertussen was haar grijns veranderd in een neutrale blik, zonder emotie.

Was het zo grappig? Vrouwen... Zwaar vervelend volk. Ze waren bewust van hun charmes en waren niet zo dom om dat niet te gebruiken. Het vervelendste was dat de mannen daarin trapten. Dat ze zich lieten lijden door hun lust en de liefde voor het vrouwlijke lichaam voor lieten. Wat vertelde dat over hun standvastigheid? In Sparta was dat anders. De jongens die een militaire leven leidden zagen zelden vrouwen en voor zover Cassius wist, waren vrouwen ook niet datgene waar ze zich meebezig hielden. Hij keek naar de twee vrouwen en snoof eenmaal. Zijn naam? Waren zouden ze dat willen weten? Zachtjes knarstte hij op zijn kaken, klaar om een snerende opmerking te maken. Hij was niet van plan lief, leuk en aardig te doen. Op dit moment was hij zijn "plaats" vergeten. 'Dat gaat jullie geen donder aan,' snoof hij. Deze keer had hij gelukt dat zijn "verkoper" druk bezig was met andere klanten. 'Scheer jullie weg.'

Weer begon ze te grijnzen en ze keek vanaf de slaaf naar Valeria en daarna weer naar de slaaf. "tut tut tut, ik vroeg jou iets SLAAF" Aemilia begon er wel lol in te krijgen, om deze slaaf een beetje te treiteren. Ze vroeg zich ook wel af hoe een slaaf alleen al durfde om op z'n toon tegen iemand te praten, een slaaf! Wat dacht hij wel? "Of wil je dat ik met je 'verkoper' moet gaan praten?" ze liet duidelijk merken dat ze niet iemand was die niet haar zin zou krijgen en als hij niet zou luisteren zou ze wel met zijn 'verkoper' gaan praten. "nou, ik wacht."

Zijn ogen stonden dodelijk terwijl hij de blonde dame aanhoorde. Slaaf, ja hij wist dat hij er èèn was en ja, hij wist ook wat zijn plaats was in deze wereld. Onderaan. Zelfs de zwervers zouden nog beter behandeld worden dan hem. Cassius spande even zijn bovenarmspieren aan, totdat het doordrong dat het totaal geen nut zou hebben om opstandig te gaan doen. Hier, nu op dit moment, zou hij die strijd toch verliezen. Hij zou aan het korste eind trekken en in zijn geval bestond de kans dat dat niet goed zou aflopen. Een slaaf meer of minder maakte niet veel verschil. Hij zuchtte zacht. Geen wonder dat de andere slaven niet in opstand kwamen. Ze hadden last van een minderwaardigheidscomplex, ze waren mentaal gebroken. Cassius zette een stapje achteruit. 'Als je dat nodig vindt moet je dat doen,' reageerde hij ijzig kalm. 'Maar het zegt genoeg over je karakter.' Verwaand. Ja zo zou hij dat noemen. Daarna draaide hij zijn rug naar hen toe om van hen weg te lopen. Zo gemakkelijk gaf hij zich niet gewonnen

Haar blik veranderde in een ijzige blik, wat dacht hij wel niet?! Hij als slaaf haar zomaar te kunnen tegen spreken! Ze liep naar hem toe toen hij zich omdraaide, en pakte hem bij de schouder vast. "Ik vroeg jou iets" Ze keek hem met een kille blik aan "Ik vroeg alleen je naam" haar stem begon een beetje vriendelijker te worden, maar al gelijk maakte ze er een opmerking achteraan "Of weet je die niet meer?"

Nooit had Cassius verwacht een hand op zijn schouder te voelen. Zeker niet dat van een jonge, verwaande vrouw die dacht hier alles voor elkaar kon te krijgen. Juist tegen dat soort figuren stond hij op, om hen te laten zien dat ze lang niet zo machtig waren zoals ze dachten. Dat ook slaven mensen waren en geen werktuigen, gevoelens, een ziel hadden. Wellicht moest hij dit op een andere manier aanpakken, als hij zo door ging kon het nog wel eens flink fout gaan, maar nu wist hij niet precies hoe. Voor het eerst in een lange tijd voelde hij zich opgefokt, verhit. Of was dit een proces waar elke slaaf een keer mee te maken kreeg? Zijn blik gleed naar een man, jong dertig, ook een slaaf. Via via had hij gehoord dat die man ook eens in opstand was gekomen en daarvoor flink gestraft werd. De striemen van de zweep stonden zelfs nog op zijn lichaam en nu stond de man daar. Roerloos, wachtend tot hij ooit eens opgekocht ging worden. Cassius keek over zijn schouder naar de jongedame. 'En volgens mij had ik gezegd dat je vertrekken moest?' Zijn stem had zachter geklonken dan normaal, uit voorzorg dat iemand hem zou horen. 'Maakt jou het wat uit wat mijn naam is? Was het niet zo dat Romeinen slaven de naam gaven die ze hem of haar wouden geven?' Na zijn woorden trok hij zijn schouder onder haar hand vandaan.

Het irriteerde haar dat hij niet gewoon haar zin gaf, waarom moest hij nou zo koppig doen? "Maar ik geloof dat slaven ook daarvoor nog een naam hebben, of ben je naamloos?" Zei ze geïrriteerd. Wat was er met deze slaaf, waarom was hij zo koppig? Waarom begreep hij gewoon niet dat hij nu een slaaf was? Waarom kon hij zijn lot niet accepteren?

Een doordrammer. Moest hij dat bewonderen of moest hij zich eraan gaan irriteren? Beide lagen nu in zijn gevoel. Hij moest haar bewonderen voor het feit dat ze zolang volhielt en niet direct opgaf. Ze had doorzettingsvermogen maar in zijn geval was dat nu vreselijk... Irriterend. De meeste vrouwen waren allang verbitterd weggelopen. En dat doel had hij nu precies weer. Cassius draaide zich half in haar richting. 'Waarom doet iemand zoals jij zoveel moeite voor een naam?' vroeg hij toen. 'Ben je echt nieuwsgierig of doe je dit alleen omdat je je zin nu niet krijgt?' Het was een sluwe truc geweest om haar woedent weg te krijgen. Nu alleen nog zien of ze er wel intrapte. Het moest wel. Die slavendrijver bleef niet eeuwig bezig. 'Loop gewoon vrolijk verder met je vriendinnen en geniet van de vrijheid die je hebt.'

Woede stond in haar ogen, maar hij had toch gelijk. Aemilia moest gewoon altijd haar zin krijgen, als ze dat niet kregen kon ze nog wel eens heel erg chagrijnig worden. "1 van mijn vriendinnen zoekt een slaaf" ze keek naar hem met afschuw "maar als ik haar was zou ik iemand kiezen met meer manieren" ze keek even Valeria aan en keek toen weer naar de slaaf. "Maar ze zou je natuurlijk ook nog op het platteland kunnen laten werken, maar ik vraag me af of jij dat wel aan kan" er verscheen een grijns op haar gezicht, ze vroeg zich af hoe hij hierop ging reageren

Zijn plannetje leek te werken. Als het op omstanders lukte, hoe zou het dan gaan op de slavendrijvers en misschien zijn volgende "baas"? Zouden zij gemakkelijk te bespelen zijn? Of waren het mensen die slimmer waren dan hem? Dat moest haast wel. Dat soort mensen waren rijk, slim en hadden misschien geluk en door die redenen waren zijn vrij. Hij was te dom geweest buitenstaanders te vertrouwen en nu zat hij hier. 'Dat is een heel goed, als je links kijkt zal je zien dat hier genoeg van zulke slaafjes staan.' Minachtend wierp hij een blik opzij. 'Genoeg werktuigen die precies doen wat je van ze vraagt.' Het was een lange tijd geleden dat Cassius zoveel gepraat had en ook de manier waarop hij dat nu deed. Eigenlijk had hij de afgelopen 51 dagen gezwegen, geen woord gezegd. Zelfs tegen de oude spartaan niet. 'Nee dat kan ik niet,' antwoordde hij koel. Het was waar, hij had nog nooit een stap gezet op land. Al jaren was hij compleet met iets anders bezig.

Ze trok haar wenkbrauw op, ze had eigenlijk wel verwacht dat hij dat zou kunnen. Even keek ze Valeria aan, zelf wist ze niet echt veel meer te zeggen. Valeria had ondertussen haar interesse in de slaaf verloren, zij was ondertussen al aan het kijken naar de andere slaven. Aemilia keek nu de slaaf half boos aan "En wat kan jij dan wel?" Zei ze terwijl ze hem even goed bekeek

Perfect. Eén vrouw afgewimpeld, nu de andere nog. Degene met de meeste standvastigheid en het verwaande karakter. Cassius vroeg zich wel vaker af hoe mensen zo konden worden. Meestal was het de schuld van de ouders,maar zouden die kinderen dan echt niet doorhebben dat ze zo'n zwaar vervelend karakter hadden? Op dit moment wist hij het wel van zichzelf, dat hij irritant was, maar dat was met voorbedachte rade. Dat was dus heel anders. 'Als ik eerlijk ben, niks,' reageerde hij liegend, met een perfecte poker face. Geen emotie stond op zijn gezicht. Ze moest niet door hebben dat hij nu loog. 'Als ik jou was zou ik maar gauw naar die vriendin van je gaan, straks raak je d'r nog kwijt.'

Ze trok haar wenkbrauw op, niks? Vast. Hij moest toch op de 1 of andere manier in het land waar hij vandaan kwam rondkomen? Ze keek even naar Valeria die nog druk andere slaven aan het bekijken was. Aemilia besloot om maar een andere vraag te stellen, waar hij vandaan kwam. Daarna zou ze kunnen vragen hoe hij daar rond kwam. "waar kom je dan vandaan?" Ze zweeg even en keek hem strak aan ""Je moest daar rondkomen, dus wat deed je daar?"

Nieuwsgierig ook nog. Het was toch niet te geloven. Waarom bleef deze dame nou staan? Waarom ging ze niet gewoon weg zoals de rest? Waarom was zij zo anders? Cassius wist dat hij het anders moest gaan aanpakken. Hij had geen zin om meer te praten, om nog überhaupt bij iemand te zijn. Hij wou alleen wezen, gewoon een aantal minuutjes voor jezelf. Om je gedachten op een rijtje te zetten, om weer op "krachten" te komen. Stilte en rust was goed voor de geest. Het hield je "fris", het zorgde ervoor dat je niet ten onder ging aan je eigen krankzinnigheid. Of het verergerde juist wel, maar dat verschilde per persoon. 'Sparta,' sprak hij kortaf. Misschien kende ze het, misschien ook niet. 'Ik zat op school, muziek en poëzie is erg belangrijk. Destijds woonde ik ook nog thuis, dus ik hoefde mezelf niet te onderhouden. Daar had ik een familie voor.' Onderzoekend keek hij haar aan. 'Waarom wil je dit allemaal weten?'

Het begon haar eigenlijk best wel te vervelen, deze slaaf was lang niet zo interessant als dat ze had verwacht...... Maar, ze kon als ze iets niet wou was het dat het leek alsof ze opgeef, ze zou blijven doordrammen totdat de slaaf wat interessanter zou worden of zou opgeven. "Waarom ik dit allemaal wil weten?" ze keek hem vuil aan, een slaaf die haar zoiets durfde te vragen! "Volgens mij stelde ik hier de vragen" ze zweeg en keek hem strak aan "Maar goed, uit interesse." Toen dacht ze even nar over wat hij had gezegd, school, muziek, poëzie? wat voor nut zou dan hebben? Waar zou hij dan ooit handig voor zijn "Zeg slaaf, wat had je dan gedacht te worden? Wat zou je gaan doen na school?"

Zijn wil om voet bij stuk te houden werd met elke minuut minder. Het was vermoeiend om zo'n drammeed bij je te hebben staan, iets waarvoor hij in geen jaren getraind was. Vrouwen waren altijd al sterk geweest, op hun eigen manier, maar daar werden soldaten niet voor opgeleid. Alleen moeders konden je iets van vrouwen leren. Hoe ze in elkaar zaten, waar ze van hielden. Wellicht had Cassius toen een beetje meer moeten opletten, al betwijfelde hij of dat hij die informatie nu echt nodig had. "Of pardon mevrouw dat ik eens iets vroeg," bromde hij geërgerd. Als hij eerlijk was, begon hij te merken dat hij doordraaide van dit onderdrukkende gedoe. "Schrijver," antwoordde Cassius toen. Weer een leugen. Hmm het liegen ging steeds beter af! Toen begon hij te merken dat er iemand stond te kijken. Voor hoelang? Geen idee, maar hij zag de jongeman wel dichterbij komen. Kort richtte hij zijn dodelijke blik op die jongeman. Wat moest die hier? Cassius snoof eens. Dat zou hij gewoon vragen! "En wat moet jij hier?"

Hoe onbeschoft de slaaf was, natuurlijk begon hij zich erger en erger aan haar te irriteren, dat zou zij tenminste wel doen. Ze keek vol afschuw naar de slaaf, hij moest eens manieren leren. Als Aemilia iets vond was het dat slaven respect moesten tonen, ze waren veel en veel minder dan haar. Als ze alleen maar het lef hebben..... Toen keek ze naar de jongeman waar de slaaf net zo brutaal tegen deed, een jongen van geschat iets ouder dan haar. Toen keek ze weer naar de slaaf "toon een beetje respect, weet waar je plek is" zei ze kortaf

Haar woorden sneden in zijn ziel. In zijn hart. Toon een beetje respect, weet waar je plek is... Nee! Waarom snapten die mensen dat niet? Waarom snapten zij niet gewoon dan ook slaven mensen waren. Mensen die recht hadden op vrijheid. Maar nee, mensen zoals zíj wouden perse slaafjes die hun smerige werk oplosten. Cassius vond dat moeilijk te accepteren. Ontzettend moeilijk. En daarom zou hij ertegen vechten. Alleen was dit echt de eerste keer dat hij dit openlijk toonde. "Ik wéét waar mijn plek is," bromde Cassius. "Ik weiger alleen het te accepteren." Hij draaide zijn hoofd van haar af. "Niet dat jij dat zal begrijpen."

Ze kreeg een valse en gemene blik "nee, dat begrijp ik inderdaad niet, waarom snap je gewoon niet dat je een slaaf bent" zei ze geïrriteerd. Deze slaaf had erg veel moed om die gedachten al alleen maar hard op te zeggen! "Ik denk dat jij eerst even moet nadenken voor je iets zegt, als je dat immers kan"

Die blik. Het haalde het bloed onder zijn nagels vandaan, deed hem irriteren. Echter bleef Cassius kalm van buiten. Enkel zijn ogen stonden.... Dodelijk. Ogen, dat was het enigste gedeelte aan zijn lichaam dat hij niet onder controle had. Niet kon toevoegen aan zijn masker. Ze gingen hun eigen gang. Ze waren dat kleine barstje in het masker. "En ik snap niet waarom een persoon zoals jij zich bemoeit met het leven van een slaaf," sprak hij. "Ga terug naar je paleisje waar je ongestoord verder kan leven." Cassius draaide haar voor de tweede keer z'n rug toe.

"Dat zal ik zeker doen" reageerde ze chagrijnig, veel kon ze nu niet meer beginnen. Toch probeerde ze nog wat, om ervoor te zorgen dat het niet leek dat zij opgaf. "Keer me de rug niet toe SLAAF" Ze zette een stap naar voren "IK 'bemoei' me niet met jou 'leven' " er verscheen een gemene grijns op haar gezicht "Ik vroeg me alleen af wat jij, SLAAF. Ooit zou kunnen, ik ga toch echt niet een nutteloze slaaf kopen"

Cassius bewoog niet, ademde eens rustig in en uit, terwijl hij in zijn hoofd tot tien telde. Romeinse vrouwen... Zo volhardend, zo vreselijk. 'Wat ik ooit zou kunnen heeft toch echt met mijn leven te maken, en aangezien je daar naar vraagt, lijkt het me best duidelijk.' Hij liet zich echt niet zomaar afsnauwen. Niet door een vrouw waarvan d'r arrogantie iets te hoog naar d'r hoofd was gestegen. 'Ten slotte betwijfel ik of je wel eens een slaaf kunt kopen. Tegenwoordig is de prijs behoorlijk hoog.'