Look for a slave... [Cassius]

Xandros was niet blij, helemaal niet blij. Gisteren was een van zijn beste gladiatoren gedood. De baas van de andere gladiator had hem natuurlijk vergoed, maar het was een van zijn beste. Tijdens het gevecht zette hij zijn voet verkeerd neer, waardoor hij voorover viel, recht in de scherpe lans van zijn tegenspeler. Met het geld van de vergoeding had hij besloten om nog een slaaf te kopen, zijn gladiatorenschool had dringend behoefte aan vers vlees. Het was niet simpel om een goede slaaf te vinden; hij moest niet te oud zijn, niet te jong, sterk zijn, maar vooral, heel, heel erg snel zijn. Toen hij eindelijk bij de basilicae aankwam was het al bijna middag. De zon scheen fel en Xandros was blij dat hij in de aangename koelte van de Basilicae zat. Hij stapte meteen door naar de slavenmarkten, voorbij roepende en schreeuwende handelaren, met kippen, stoffen en nog veel andere spullen. De eerste slavenhandelaar stapte hij resoluut voorbij. Hij vroeg zelfs niet naar de prijs. Zijn slaven waren veel te mager, en ze zagen er ziekelijk uit. Bij de tweede was er een slaaf bij waar Xandros wel tevreden over was, maar de verkoper bood een veel te hoge prijs. Ten slotte kwam hij aan bij een klein kraampje in de hoek. Er stonden nog een paar slaven bij uit Sparta, en Xandros was meteen geïnteresseerd. Spartanen hadden meestal een keiharde opleiding achter de rug, die begon wanneer ze zelfs nog maar zeven jaar waren. Een ervan was een oude man, hij zag er wel gespierd uit, maar hij zou het waarschijnlijk niet lang redden in de arena. Daarnaast stond echter een sterke jongeman, en hij vroeg de verkoper om de prijs. Xandros was verrast over de hoge prijs die hij noemde, maar besloot dat hij toch kon proberen om van deze jongeman een echte gladiator te maken. Xandros bekeek de slaaf nog eens goed. Hij was gespierd, had kort, bruin haar en verbazend blauwe ogen. Hij ging recht voor de slaaf staan en vroeg met zijn luide stem naar zijn naam.

Sinds het voorval met een jonge vrouw, nog niet zo heel lang geleden, had Cassius zich weer stil gehouden. Had hij braaf gedaan wat de hoger geplaatste mensen van hem wensten, zonder èèn keer in opstand te komen. Oh nee, Cassius keek wel uit. Tegenwoordig hadden ze allerlei dingen uit gevonden om een slaaf eens flink pijn te doen wanneer deze niet luisterde. Hoewel zijn pijngrens behoorlijk hoog lag, zat hij er niet op te wachten. Liever nog gezond en wel, dan hier half stervend op de slavenmarkt te staan. Werkelijk. Hij had sommige net gekochte slaven voorbij zien komen die geen lang leven geschonken waren. Hij bevochtigde zijn droge lippen eens terwijl zijn blik langzaam over de mensen gleed, hen èèn voor èèn onderzoekend. De èèn liet duidelijk zien dat hij geld had, de ander was gewoontjes gekleed, maar niet zoals een boer. Cassius richtte zich zo erg op abdere mensen, dat hij de man nog niet eens door had. Pas toen een figuur in zijn zichtveld verscheen, keken zijn ogen recht in die van de man. Groot van stuk, was die persoon tegenover hem. 'Cassius,' antwoordde hij kortaf. Bijna, bìjna wou een snerende opmerking over zijn lippen glippen totdat hij besefte dat hem dat alleen maar tegen zou gaan zitten.

'Cassius' antwoordde de slaaf bits. 'Wat denk je ervan om een gladiator te worden?' vroeg Xandros. Hij draaide zijn grote snor afwezig tussen zijn vingers. 'Je kan vrijgelaten worden, als je het goed doet.' Het was ongewoon om een slaaf naar zijn mening te vragen, maar het was een van de redenen van Xandros' succes. Als een slaaf geen gladiator wóu zijn, zou Xandros dat ook nooit van hem kunnen maken. Maar er was nog een reden. Vroeger was Xandros namelijk zelf een slaaf geweest. Natuurlijk, hij had veel succes gehad, daarom was hij ook vrijgelaten, maar hij had van zijn werk gehouden en verveelde zich in zijn saaie kruidenwinkeltje. Daarom had hij zijn boeltje verkocht en met de opbrengst daarvan een kleine gladiatorenschool gekocht. Xandros wou alleen maar de beste trainen. Om er zeker van te zijn dat een slaaf wel goed genoeg was, moest hij een maand op de proef komen. Dan kon Xandros zien wat zijn zwakke, en sterke punten waren

Gladiator? Wat hij ervan vond om èèn van die beesten te worden? Mensen te gaan entertainen door anderen af te slachten? Cassius wou zijn mond open doen, klaar om zijn mening eens duidelijk te maken, ondanks dat hij verrast was door de vraag die hem gesteld werd. Dit was de allereerste keer dat naar zijn opinie gevraagd werd. Dat er werkelijk iemand naar wou luisteren. En daarvan wou hij gebruik maken. Tot dat ene zinnetje de eerste aanvulde. Vrij... Gelaten worden. Vrijheid maar alleen als hij goed was. Goed was in het entertainen van mensen. Zich staande wist te houden tegenover mannen die misschien veel beter getraind waren dan hij dat was. Hoe negatief Cassius de arena's ook vond, kon hij dit niet afslaan. Dit was een kans om vrij te komen. Terug te keren naar zijn geboorte plaats en zijn opleiding af te maken. 'Als het een kans is om vrij te komen zal ik het doen. Ongetwijfeld,' was uiteindelijk zijn antwoord. 'Als je.. Uw woorden waar zijn natuurlijk.' Woorden van iemand had tegenwoordig geen waarde meer.

'Als het een kans is om vrij te komen zal ik het doen. Ongetwijfeld. Als je.. Uw woorden waar zijn natuurlijk.' Antwoordde de slaaf, na er even over te hebben nagedacht. 'Vroeger was ik ook een slaaf, jongen. Maar doordat ik veel won, schonk de keizer me uiteindelijk de vrijheid. De arena kan je dood worden, en je zal veel moeten trainen. Maar in de arena kan je ook de vrijheid vinden, de roem en de eer. Je zal hard moeten werken, maar ik denk dat dat voor jou geen probleem zal zijn, je bent een vechter.' Na die woorden zocht hij in zijn beurs, haalde hij er de nodige munten, en gaf die aan de verkoper. Die maakte het touw waarmee Cassius vastgebonden was los, en overhandigde het aan Xandros. 'Je gaat nu een maand bij mij op de proef, als je uiteindelijk toch niet goed genoeg bent, zal ik je alsnog moeten verkopen. Ik keur niet goed wat de keizers in de arena doen, maar dat is nu eenmaal het leven.'

Altijd had Cassius de neiging gehad te zeggen dat "normale" mensen niet wisten hoe het slavenleven was, dat ze niet èèn keer moesten denken hoe het was. Dat ze het begrepen. Want dat was niet zo. Maar nu kon dat niet. Deze kerel was zelf slaaf geweest. Wist hoe het was om op een markt te staan, gekocht en getraind te worden om uiteindelijk te vechten voor zijn leven. Te vechten voor vrijheid en misschien ook inderdaad de roem waar die man het over had gehad. Was het gladiator wezen dan zo geweldig? Cassius keek stilletjes toe hoe het touw werd losgemaakt. Miest hij zich nu vereerd voelen om gekocht te worden door een veteraan? Of dankbaar voor de kans die hij kreeg? Nee nog niet. Eerst die maand eens afwachten. Kijken hoe de trainingen waren en hoe hij die ging doorstaan. Eenmaal knikte hij begrijpend. 'U weet mijn naan, meneer maar wat is de uwe?' vroeg hij, ietswat schuchter, aangezien hij geen idee had hoe die man in elkaar stak. Wat zijn wensen waren over hoe hij behandeld wilde worden. Want ook dat verschilde per persoon. De èèn accepteerde wel als hij sprak, de ander weer niet.

'U weet mijn naam, meneer maar wat is de uwe?' Vroeg Cassius schuchter. 'Zeg maar Xandros, Xandros Menocco. Ik kom uit Hispania.' Nadat ze een eindje van de slavenmarkt vandaan waren, haalde Xandros een mes vanonder zijn tuniek en sneed Cassius' handboeien door. 'Als je wil vluchten, kan je dat nu doen. Maar ik waarschuw je, als de soldaten je vinden ben je zo goed als dood.' Xandros stapte weer verder. Aan slaven die steeds proberen te vluchten had Xandros niets. Die zouden nooit erg hun best doen bij de trainingen en dan moest hij ze voortdurend in het oog houden. Het was waar dat Xandros een vreemde omgang had met zijn gladiatoren, maar dan waren ze tenminste trouw...

'Hispania, da's een eind weg,' mompelde Cassius. 'Als ik dat goed heb.' Niet dat zijn topografie zo best was. Die landkaarten hadden weinig interessants, voor hem waren ze maar... Kaarten. Vage stukken perkament waarop dingetjes getekend waren en dat de landen voor moesten voorstellen. Zodra zijn polsen bevrijd waren, wreef hij er zacht over. Dat touw had behoorlijk gesneden. Toen drongen de woorden binnen in zijn oorschelpen. Vluchten, kreeg hij nou groen licht? Zijn blik gleed over het gebied. Het was... Nee. Die soldaten waren sneller dan hem. Sterker, beter bewapend. Dan stierf hij nog liever waardig in een arena dan dat hij zou worden gerijgt aan een speer van de soldaten. Vastberaden stonden zijn ogen toen ze die van Xandros ontmoetten. 'Liever een dood in de arena dan gedood worden door de honden van de keizer,' reageerde Cassius, met een lichte sarcastische toon er doorheen.

'Liever een dood in de arena dan gedood worden door de honden van de keizer,' Antwoordde Cassius. Xandros bekeek Cassius nog eens goed. Er had een sarcastische ondertoon in zijn woorden gezeten, en Xandros vroeg zich af waarom Cassius zo verbitterd was. 'Hoe kwam jij eigenlijk in de slavenhandel terecht?' Xandros vroeg het luchtig, maar hij hield de jonge slaaf vanuit zijn ooghoeken nauwkeurig in de gaten. Ze sloegen de weg af naar zijn gladiatorenschool. Het was een zandweg, en door de warme zon en de wind waaide er steeds stof op. Xandros hield zijn hand voor zijn ogen, zodat er geen zand in zou waaien.

Bij het horen van die vraag had Cassius de neiging zijn mond te houden, zwijgend door te lopen en net doen alsof hij het niet gehoord had. Het ging niemand aan hoe hij in die situatie terecht was gekomen. Maar doen alsof hij de woorden niet gehoord had, zou ronduit onbeschoft wezen en dat verdiende deze Xandros nou ook weer niet. 'De verkeerde mensen vertrouwen,' mompelde Cassius. 'Blijkbaar zit er geen goeds meer in de mens zodra geld te verdienen is.' Lang had hij "geld" de schuld gegeven van alles. Alleen besefte hij na een tijdje dat het daadwerkelijk aan de mensen zelf gelegen had. Zijn "makkers" hadden ervoor gekozen. Stelden geld nog boven een vriendschap. En die les had hij nu geleerd. Geld was gewoon belangrijker en wanneer dat aan te pas was, zou geen mens nog eerlijk zijn. Cassius sloeg zijn blik neer, naar het zanderige pad voor hem. 'Waarom interesseerd dat jou?'

'De verkeerde mensen vertrouwen. Blijkbaar zit er geen goeds meer in de mens zodra geld te verdienen is.' Cassius had er blijkbaar geen zin in om erover te praten. Maar dat kon Xandros hem ook niet kwalijk nemen, ook hij had veel slechte herinneringen die hij liever vergat. 'Waarom interesseert dat jou?' Vroeg Cassius. 'Omdat je mij moet kunnen vertrouwen.' was Xandros' simpele antwoord. Hij sloeg een kleiner weggetje in dat naar boven leidde. Het was amper groot genoeg voor een paard, waardoor ze achter elkaar moesten lopen. Hier en daar stonden nog enkele huizen, maar ze waren nu uit de stad.

Voordat hij het paadje op liep, hield Cassius stil, starend naar de rug van Xandros. Vertrouwen? Hem echt vertrouwen? Waarom was dat nodig? Enkel wat Cassius moest doen was luisteren toch? Hard werken, nieuwe technieken toevoegen en mensen amuseren door een wapen in het lichaam van een ander te jagen. Vertrouwen was daar niet in nodig. Of toch wel? Langzaam zette hij toch een voet op het pad en begon de man te volgen. Onderzoekend keek hij naar de huizen die er stonden. Veel waren het niet maar genoeg om ernaar te kijken, ze te onderzoeken. 'Woon je hier al lang?'

'Al dertien jaar.' Het antwoord was bot. Maar Xandros vermande zich, waarom zou Cassius zijn verhaal moeten doen als hij het zelf niet wou vertellen? 'Ik was ongeveer zevenentwintig toen Romeinse soldaten ons dorp binnenvielen. Ik was gaan jagen, en toen ik terugkwam waren ze het dorp al binnen. Ik verborg me in een struik. Ik zag hen iedereen vermoorden, een voor een en ik zat daar maar in die struik. Begrijp je hoe ik me voelde? Ik keek als versteend toe hoe mijn vrienden en familie werden vermoord en ik deed niets. Helemaal niets. Ik zag hoe ze mijn vrouw aan haar haar naar buiten sleurde.' Xandros pauzeerde even. Al die pijnlijke herinneringen... Hij deed zijn ogen dicht en hij beleefde ze allemaal opnieuw. Zijn stem stokte in zijn keel toen hij verderging. 'Mijn... mijn dochtertje liep wenen achter haar aan. Een van de soldaten pakte haar vast en smeet haar tegen de muur. Haar schedel werd helemaal verbrijzeld.' Xandros' gezicht werd weer hard. Hij weende niet, zijn tranen waren lang geleden al opgedroogd, maar diep in zijn hart voelde hij weer die verschrikkelijke pijn. 'Jij hebt familie, een geboorteplaats waarnaar je kan terugkeren. Maar ik heb niets meer daar. Mijn dorp werd helemaal platgebrand en iedereen vermoord.' Toen ze de volgende bocht passeerden kon hij de gladiatorschool al zien. Dit was nu zijn thuis, en hij kon er maar het beste van maken.

Na het eerste antwoord, dat niet open had geklonken, besloot Cassius te zwijgen. Geen woord meer erover reppend. Hij wist hoe het was als je je verhaal niet vertellen wou en er tóch naar gevraagd werd. Een verhaal, een achtergrond, was iets persoonlijks. Iets dat pas verteld werd als diegene er zelf klaar voor was, zelf het signaaltje kreeg: Ja, nu mag iemand het weten. Toch leek Cassius zich daarin te vergissen. Xandors vertelde zijn verhaal. En elke woord herhaalde zich in zijn gedachten terwijl hij met een luisterend oor luisterde. Het moest vreselijk zijn geweest. Elke dierbare, vlak voor je ogen afgeslacht door een stel mannen die dachten dat ze de wereld aankonden. De gedachten dat de grond was besmeurd met het bloed van familie. Lijken. De geur van dood. Maar toch, toch kon hij het niet compleet begrijpen. De pijn die Xandros voelde, bij zich droeg, was hem onbekend. Want zoals die man zonet al vertelde, hij had nog familie om naar terug te keren. 'Je bent een sterk man, Xandros. Niet alleen fysiek maar ook mentaal,' sprak Cassius. Het was dapper om door te gaan met leven, helemaal opnieuw te beginnen, een start te maken. 'Is dat het?' Vroeg hij vervolgens, kijkend naar een gebouw.

'Ja. Het lijkt niet erg groot, maar er is plaats genoeg. Ergens in de buurt is er zelfs een klein bronnetje waar je je kan wassen.' Xandros wees de plek aan, maar doordat hij net achter richel zat, konden ze de bron niet zien. Ze sloegen de laatste bocht in voor de school. Vanaf hier kon de enkele kleine huisjes zien, die omringt werden door een klein, stenen muurtje. Buiten de muur lag er nog een veldje, waar enkele plantjes op groeiden. De bonte verzameling huisjes lag op de top van een heuvel, en de enige weg om daar te geraken was het smalle ezelpadje dat ze zojuist gevolgd hadden. 'We proberen zo veel mogelijk onze eigen spullen te verbouwen, maar we moeten toch om de week naar de markt. Ze liepen door een hek, dat de grens vormde tussen Xandros' land en dat van zijn buurman. Het was nog maar een maar honderd meter tot ze bij het poortje van de gladiatorschool aankwamen.

Ah water! Altijd goed om te horen dat er gewoon een bron was, waar je genoeg water kon gebruiken en niet vast zat aan een kleine hoeveelheid, wat hij had tijdens de reis naar Rome. Nee, die reis was absoluut geen pretje geweest. Warm, weinig schaduw en voedsel was schaars. Of nou ja, vers voedsel werd de slaven niet gegund. Noch schoon drinkwater. Vandaar dat een aantal de reis niet overleefd hadden. Ze waren uitgedroogd of verzwakt door vitaminen tekort. Cassius keek eenmaal achterom, het pad af. Een aantal keren op en neer rennen en je had de conditie van een volbloed paard. Al gauw had Cassius zijn aandacht weer bij Xandros en zijn land.'Je spreekt met "we",' merkte hij op. 'Houd dat in dat je al heel wat gladiatoren hebt?' Niet dertig of veertig maar zo rond de tien, vijftien. Niet dat heel wat was, maar wel genoeg als je het aan hem vroeg. Tien á vijftien man die vochten, getraind door èèn persoon, speciaal voor de arena.

'Er zijn hier zo'n elf gladiatoren, als je jou nog niet meerekent. Verder is er nog een kokkin en haar hulpje. We hebben het eigenlijk nog niet zo slecht getroffen.' Ze kwamen nu door het poortje het 'dorp' binnen. Vanuit enkele huisjes werden nieuwsgierige blikken geworpen op de nieuweling. Xandros begroette enkele mensen, terwijl hij doorliep naar zijn huis. Het lag een beetje verder weg van de andere, maar was amper groter. De koelte van het huis deed Xandros goed. Hij pakte enkele bekers uit een simpele, houten kast. En schonk voor zichzelf een glas water in. 'Wil jij ook wat?' Vroeg hij aan Cassius terwijl hij de kan uitnodigend naar Cassius toestak.

'Dat zeker niet,' sprak Cassius wat binnensmonds. Hij kon niet zeggen dat het hier vreselijk was. Eigenlijk was het hier best okè. En het was hier niet doods. Er was genoeg leven, voldoende voorzieningen. Lang niet zo vreselijk als hij eerst verwacht had. Eigenlijk had hij geen enkel idee gehad wat hij ervan verwachten moest. Hoe zo'n gladiatoren school eruit zag. Dus was hij er automatisch vanuit gegaan dat het het meest vieste plek moest zijn. Hij voelde ogen op zijn lichaam branden, waardoor hij die personen ook eenmaal aankeek. 'Die gladiatoren van je, zijn ze goed?' Vroeg Cassius, lichtelijk nieuwsgierig. Hij wilde weten hoe die mannen vochten. Of er langenoten bij zaten of juist vijanden. Zodra hij Xandros huis in stapte, keek hij eens rond maar raakte niets aan. Ontspannen bleef hij staan, zwijgend als een graf. Bij de vraag van de man, draaide hij zich direct naar hem toe. Twijfelend nam hij de kan aan, staarde er naar. Het was schoon, fris. Niet gevuld met zand of andere drijvende dingen. Het was betrouwbaar, dus schonk hij wat in. 'Verdient het goed?'

'Die gladiatoren van je, zijn ze goed?' vroeg Cassius. 'Ze winnen wel vaak.' zei Xandros, met een tikkeltje trots. Wat natuurlijk wel mocht, hij had dagen en dagen met ieder van hen speciaal getraind. Extra lettend op hun sterke en zwakke punten. 'Er zijn zelfs twee landgenoten van je, Spartanen zijn zeer sterke vechters.' Cassius schonk voor zichzelf ook wat water in. 'Verdient het goed?' vroeg hij. 'Bij sommige gladiatorscholen krijgt een gladiator niets, en gaat alles naar de trainer, maar bij mij verdient elke gladiator bij een goed gevecht ook wat, dat hangt er vanaf hoe goed hij gevochten heeft.' antwoordde Xandros. 'Kom je mee? Dat laat ik je hut zien. Zet die beker maar ergens neer.' Xandros' huis was sober ingericht, maar hij had alles wat hij nodig had.

Het antwoord dat hij kreeg voldeed aan zijn verwachtingen. Zijn gladiatoren wonnen dus vaak, stierven niet zomaar. Dat moest al heel wat zeggen. Over de man zelf maar ook over de trainer. Hoe goed was deze Xandros wel niet? De arena had hij overleefd, had elf sterke mannen. Iets vertelde Cassius dat het wel oké zat. Rustig dronk hij het verfrissende water, dat goed voelde aan zijn keel, terwijl hij luisterde. Twee landgenoten. Mannen die zijn manier van leven en vechten snapten doordat ze -als het goed was- dezelfde rituelen hadden doorstaan. De levenswijze van Spartanen was hard, haast meedogenloos. Jongens van zeven zomers oud werden uit hun familie gesleurd, gedropt op een speciale school waar ze loyaliteit er met zwepen in een kind drilden. Cassius kon niet zeggen dat hij het anders had gewild. Wie wist wat voor een zwakkeling hij wel niet zou zijn als het niet gebeurd was. 'Op wat baseer je dat een gladiator goed gevochten heeft?' was zijn volgende vraag. 'Hoe goed die het publiek heeft vermaakt? Hoe snel die zijn tegenstander heeft uitgeschakeld?' Hij zette de beker op een tafeltje, waarna hij Xandros volgde. 'Zijn er regels? Zowel hier als in de arena?'

'Op wat baseer je dat een gladiator goed gevochten heeft?' vroeg Cassius. Zijn volgende vragen werden haast op Xandros af gevuurd. 'Hoe goed die het publiek heeft vermaakt? Hoe snel die zijn tegenstander heeft uitgeschakeld?Zijn er regels? Zowel hier als in de arena?' Terwijl ze richting Cassius hutje liepen, probeerde Xandros ze zo goed mogelijk uit te leggen. 'Of een gladiator goed gevochten heeft kon van veel afhangen. Of je tegenstander moeilijk was, of je geen slagen miste of omdat je je gewoon concentreerde op het gevecht. Gladiators gaan soms helemaal op in het gevecht, waardoor ze zomaar wat beginnen in het rond te slaan.' Xandros pauzeerde even, hij bevochtte zijn lippen voordat hij verder ging. 'Hier zijn er wel enkele regels. Je mag niet vechten, behalve op het oefenveldje. En alcohol is er alleen bij feesten. Ik kan nu even niet op de andere komen, maar wat de arena betreft, zijn de regels simpel: als je verliest, beslist de keizer of een andere hoge piet of je blijft leven of niet. Maar vaak blijven de verliezers in leven, omdat de trainers veel tijd en werk in hen hebben gestoken en ze dan ook royaal vergoed moeten worden. Bij uitzonderlijke prestaties, laat de keizer je vrij. Dan krijg je het houten zwaard, en ben je vrij om te gaan en te staan waar je wil.' Ondertussen waren ze bij Cassius' toekomstige hut gekomen. De hut was wel al opgekuist, maar je kon zien dat er niet zo lang geleden iemand had gewoond. Het was net als Xandros' huis sober ingericht. Xandros haalde een zwaar pakketje uit de kast, en legde het op het houten tafeltje in het midden van het vertrek. Toen hij de doeken ervan haalde, kwam er een dof glanzend zwaard tevoorschijn. Het was een simpel model, niet versierd met nutteloze krulletjes of speciale stenen, maar perfect in balans. 'Dit was van je voorganger, hij is niet zo lang geleden gestorven in de arena, dus jij krijgt het nu.' Xandros zuchtte even diep toen hij moest denken aan zijn gladiator, Zarnio. 'Eerst zal je moeten vechten met een houten exemplaar, maar ik denk dat jij wel snel vorderingen zal maken, als je wil blijven.' Dat laatste zinnetje werd eigenlijk als vraag gesteld aan Cassius. En Xandros bood hem het zwaard aan.

Het was belangrijke informatie. In formatie dat Cassius goed moest onthouden, in zijn achtergoofd moest knopen, om dat vervolgens later te gebruiken. In de arena, wanneer een gevecht met de tegenstander begon. Ze elkaar moesten afslachten als leeuwen die vochten om territorium. Al die punten zouden hem kunnen helpen eerder vrij te komen, om eerder terug te keren naar Sparta, hèt doel dat hij zichzelf gesteld had. De komende maanden, misschien jaren, zou hij zich uit de naten moeten werken om dat houten zwaard te bemachtigen. 'Gebeurd het vaak dat een gladiator dat houten zwaard ontvangt?' Het was een klein detail dat Cassius wilde weten. Dat hele gladiatoren gedoe was hem totaal onbekend maar het antwoord daarop zóu een extra drijfveer kunnen zijn. Eenmaal in de hut, onderzocht hij het. Deze plek had niet maanden lang leeg gestaan. Haast ongetwijfeld dat hier een andere gladiator in gewoond had. Ach, deze wereld was van komen en gaan. Het was een cirkel, dat door en door liep, waar nooit een einde aan zou komen. Cassius stond stil bij de tafel, starend naar het zwaard. Godzijdank, er waren fatsoenlijke wapens. Begrijpelijk knikte hij. 'Er zal geen andere keuze zijn,' sprak hij. Nee, nu hij hier eenmaal was, was er geen weg terug. Dat zou simpel weg laf zijn. 'No retreat, no surrender,' citeerde Cassius zachtjes, de woorden van de Spartaanse leider.

'Gebeurd het vaak dat een gladiator dat houten zwaard ontvangt?' vroeg Cassius. 'Niet vaak, maar wel af en toe. Maar als je vaak wint, kan je jezelf ook proberen vrijkopen met het geld van je overwinningen.' Xandros keek even naar buiten, de zon was al aan het ondergaan, het was bijna tijd voor het avondeten. 'Ik laat je nu even alleen. Installeer je in je kamer, kijk misschien even rond buiten, maar blijf vanavond in het dorp. Ik kom je halen voor het avondeten.' Xandros moest zich een beetje bukken om naar buiten te gaan, omdat hij met zijn 1 meter 91 een van de grotere mannen was. Hij moest nog even gaan kijken of ze al bezig waren aan het avondeten, en of alles al geregeld was met Cassius komst.

'Niet vaak, maar wel af en toe. Maar als je vaak wint, kan je jezelf ook proberen vrijkopen met het geld van je overwinningen.' Cassius' mondhoeken vormden een lichte grijns. Twee opties om vrij te komen. Twee verschillende doelen dat op één ding uitkwam en toch ook samen verbonden waren. Een slecht gevecht werd minder betaald, en mindere prestaties werd niet onderscheiden van de andere gevechten. Bij deze informatie leek zijn hart sneller te gaan kloppen, van adrenaline misschien. 'Oké,' zei Cassius, keek Xandros na totdat deze uit de hut verdwenen was. Voor het eerst in een lange tijd was hij alleen, was er rust en dat werkte best ontspannend, ondanks zijn snel kloppend hart. Geruisloos was hij naar de slaapbank gelopen, had zijn hand er even op gelegd en was toen verder gelopen. De rest wat bestuderend. Vervolgens trok het zwaard dat nog altijd op het tafeltje lag zijn aandacht. Voorzichtig, alsof het een teder iets was, had hij het lemmet vast gepakt. Hij had lichte bewegingen ermee gemaakt, korte uithalen naar de lucht. Het voelde prima, uitstekend zelfs. Net zo voorzichtig toen hij het oppakte, legde Cassius het weer terug op het doek. En nu, nu was de omgeving aan de beurt. Hij stapte de hut uit, keek eens links, keek eens rechts. Bijna, bíjna voelde hij zich een vrij man. Rustig liep de Spartaan van de hut af, kijkend naar de huisjes een eindje verderop. Hier en daar zag hij enkele figuren bewegen.