Run for your life Cassius!

De zon stond vrolijk op, de vogeltjes floten hun liedjes en vlogen vrolijk heen en weer. De dorpelingen werden wakker en maakte zich klaar om weer op het land te gaan werken, behalve Diana die woedend op weg was naar de gladiatoren school waar haar grote broer op zat. Ze had een hartig woordje met hem te spreken en als een spartaan woest was moest je dekking zoeken! Ze had gister een brief gehad van een vriendin die in sparta nog woonde waar Diana een paar maanden terug naar had geschreven. En in de brief stond tragische nieuws, hun moeder was overleden. En ze overleed toen ze de nieuws te horen had gekregen dat haar broer Cassius niet meer de opleiding volgde en niet vindbaar was, dat was haar arme hartje te veel, eerst hun dochter kwijt en nu hun zoon en hoewel het een sterke vrouw was, was haar hart die het niet meer kon dragen en er mee opgehouden. Gister had ze de hele nacht liggen rouwen in haar bed maar nu ging ze het aan haar broer vertellen. Toen ze bij het poort aankwam, strijkte ze even haar jurk recht die ze had gekocht van wat geld die ze had verdiend en liep op de wachters. Een verlegen glimlach sierde haar liggen terwijl op hun afstapte. Natuurlijk gingen ze meteen recht staan maar dat maakte niet uit, een beetje van haar vrouwen charmes en het tragische nieuws vertellen en wat traantjes wegpikken en ze zou er door heen zijn. 'gegroet, ik kom voor Cassius Archidamus.' Zei ze zachtjes en knipperde met haar ogen terwijl ze wat tranen weg knipperde. Natuurlijk vroegen de wachters waarom ze kwam 'Ik heb mij ngeliefde broer een tragische nieuws te vertellen over ons arme moeder die gestorven is.' Zei ze en veegde wat tranen weg. De wachters wisselde even een blik met elkaar en lieten haar door. Snel snelde Diana via de richting die de wachters haar hadden laten zien. Ze liep ook langs de wapens en pakte daar een paar gooi messen, haar beste wapens waar ze goed mee kon gooien. Nou zo maar even kijken hoe doel gericht ze nog was. Diana liep op de veld waar Cassius blijkbaar moest trainen 'Cassius Archidamus! Ik heb een woordje met je te spreken!' haar stem klonk streng en rustig maar het was duidelijk te horen, ondertussen gooide ze en ving ze 1 mes op waar ze steeds mee aan het spelen was.

De afgelopen weken trainde Cassius zich kapot. Maar dan ook werkelijk kapot. Het ene oefen gevecht na de andere, tussendoor nog enkele techniek trainingen en de dagelijkse kracht oefeningen. In zijn armen stonden meerdere striemen van een zwaard, of de klappen die hij kreeg met een schild. Het was slopend, dag in, dag uit te trainen en verder niks te horen. Want al dit werk deed hij maar voor één ding: die arena in, die gladiatoren te vermoorden en dat houten zwaard in ontvangst te nemen. Maar hoelang zou dat duren? Hoelang zou het duren voordat dat moment aan zou breken? Cassius wist het niet. Jaren kon het duren. Vele mannen zaten al lang in dit... Vak, zonder maar iets te bereiken. Wat als hij zou sterven in de arena? Dan zou hij zijn thuis nooit meer zien... Dan zou hij zijn eer nooit kunnen herstellen... Diana zou niet meer thuis kunnen komen, tenzij ze zelf een manier wist te vinden. Toch wou Cassius dat haar niet aandoen. Tenslotte had hij haar beloofd dit alles te doorstaan, en levend hier weg te komen. Nu hij er zo over nadacht, was dat wel een hele belofte. Die gladiatoren waren harde mannen. Ze wisten hoe ze moesten vechten. Tegenover hen was Cassius nog maar een jong broekie, die de ervaring nog moest opdoen. Afwezig staarde hij naar het simpele zwaard in zijn hand, het wapen waarmee hij zich vrij moest vechten. Zou het hem lukken? De twijfeling sloeg toe in zijn gedachten, al wist hij één ding zeker: Hij zou het proberen. Ineens zag Cassius een beweging in zijn kant komen. De Thraciër weer, een man waarmee hij prima opschieten kon, een man die hem vele verhalen vertelde en hem aanwijzingen gaf. Direct plaatste de jonge Spartaan een stap achteruit, en hief het zwaard op om de klap op de te vangen. Zweetdruppels liepen langs zijn hoofd, maakte een zijwaartse beweging waardoor de twee stukken metaal van elkaar los gleden. Net wouden ze elkaar weer ontmoeten, tot Cassius een bekende stem hoorde. 'Cassius Archidamus! Ik heb een woordje met je te spreken!' De Thraciër liet zijn zwaard zakken en gaf een knikje, waarna Cassius zijn zwaard in het zand stak en met een bedrukt gezicht richting Diana liep. 'Wat doe jij nou hier?' Was zijn eerste vraag. 'Zie je niet dat we aan het trainen zijn?' Direct kreeg hij spijt bij zijn woorden. Het had niet erg openhartig geklonken. 'Sorry, ik ben een beetje kribbig vandaag... Waarover wil je me spreken?'

Natuurlijk had ze gezien dat Cassius bezig was met trainen maar al haar woede in haar liet haar zijn naam roepen en keek met woeste maar rode ogen naar Cassius. Goed hij had een belofte gedaan aan haar dat hij de houten zwaard zou winnen en ze samen terug zouden gaan naar Sparta. Maar dat kon har even niks schelen, al haar woede had zich in de nacht verzameld en wou nu er uit en toevallig was Cassius de klos. 'Wat doe jij nou hier?' Was zijn eerste vraag. 'Zie je niet dat we aan het trainen zijn?' Ze snoof boos, als of het haar nu kon schelen? 'Sorry, ik ben een beetje kribbig vandaag... Waarover wil je me spreken?' Diana stopte met het spelen met het mes en pakte het makkelijk vast. 'Waar over? Waar over ik je wilde spreken? Ik kwam je eigenlijk een nieuws brengen.' Haar toon sloeg net geen hysterische klank aan. 'Mama is gestorven, en weetje wanner? Toen ze hoorde dat jij ervandoor was gegaan!' har zicht werd even belemmerd door de tranen en ze zette de mes tegen zijn borst aan 'Ze was zo sterk! Zelfs nadat ik werd meegenomen hield ze zich nog stand maar door het nieuws dat jij weg was, was haar hart gebroken! Het is allemaal jou schuld!' De laatste schreeuwde ze in zijn gezicht, Diana had altijd al een hechte band met haar moeder gehad en dit lied al haar zelf vertrouwen of enige wil om naar huis te keren varen... Onbewust drukte ze de mes iets in zijn huid zodat er wat bloed uitkwam maar dat had ze zelf niet echt door.

Wel.. Echt vrolijk zag ze er niet uit. Wat zou er gebeurd zijn? Iets ernstigs? Cassius had geen flauw idee wat hij er precies verwachten moest, maar hij wist dat hij dat snel zou gaan uitvinden, Diana kennende. Even wierp hij een blik op het mesje. Gevaarlijk ding als zij die in haar handen had... Heel gevaarlijk. 'Waar over? Waar over ik je wilde spreken? Ik kwam je eigenlijk een nieuws brengen.' Cassius trok een wenkbrauw op. Wat voor nieuws? Sinds wanneer was hier eens nieuws? Was die achterlijke keizer van zijn troon gestoten? Waren de Romeinen Sparta binnen gevallen? Het was allemaal mogelijk... 'Mama is gestorven, en weetje wanner? Toen ze hoorde dat jij ervandoor was gegaan!' Zijn ogen werden groot. Mam... Mam, was dood? Onmogelijk. Dat kon niet. Dat mocht niet. Cassius merkte het niet eens dat het mes tegen zijn borst aan werd gezet, daarvoor piekerde hij teveel. 'Ze was zo sterk! Zelfs nadat ik werd meegenomen hield ze zich nog stand maar door het nieuws dat jij weg was, was haar hart gebroken! Het is allemaal jou schuld!' Diana's woorden sneden in zijn ziel, wist hij niet meer waar hij kijken moest. Recht in haar ogen? Naar de grond? De lucht? Nu pas voelde Cassius het lemmet tegen zijn huid, alleen was hij te vermoeid om een stap naar achteren te doen. "Mijn... Schuld?" Nu keek hij weg, negeerde hij de andere gladiatoren die naar hen stonden te kijken. "Praat niet zo achterlijk Diana!" Ineens verscheen er een vlam in zijn ogen. "Ik ging niet vrijwillig weg ja! Waar haal jij het lef vandaan zoiets te zeggen!" Hij stond hier verdomme voor haar! Hij trainde zijn lichaam kapot om háár mee naar huis te brengen! "Denk je werkelijk dat ik mam zoiets vrijwillig aan zou doen?! Gebruik je hersens Diana!" Tijd om verdrietig te zijn had Cassius niet. Daarvoor was hij te kwaad.

Toen ze hem het nieuws vertelde dat mam dood was zag ze hoe zijn ogen groot werden. Voor hem was het natuurlijk net zo een schok als voor haar. "Mijn... Schuld?" Ze zag hoe hij weg keek en zag nu pas dat er gladiatoren om hun heen stonden maar die konden haar even niet schelen. Maar toen hij haar weer aankeek zag ze vlammen in zijn ogen, vlammen die ze lang niet meer gezien had! "Praat niet zo achterlijk Diana!" Ineens verscheen er een vlam in zijn ogen. "Ik ging niet vrijwillig weg ja! Waar haal jij het lef vandaan zoiets te zeggen!" Ze vernauwde haar ogen even 'Waar ik het lef vandaan heb? Als jij niet met ie foute vrienden om was gegaan was je daar nog! Waren onze ouders trots op jou omdat jij een groot krijger zou worden!' Weer werd haar blk troebel door dat er tranen in haar ogen kwamen. Ze had altijd zo gehoopt, gedroomd over hoe haar broer zijn school af zou maken! Over hoe trots ze dan op hem kon zijn maar nu stond ie hier. "Denk je werkelijk dat ik mam zoiets vrijwillig aan zou doen?! Gebruik je hersens Diana!" Haar hersens gebruiken? Die waren te veel overspannen, ze leed te veel verdriet om nu nog helder te kunnen denken. Diana hoorde ergens achter zich een stem van een gladiator 'Pak haar hard aan! Ze doet je toch niks!' Diana haalde diep adem, al haar trainingen kwamen naar boven en met een ruk draaide ze zich om en het mes vloog uit haar handen richting diegene die het gezegd had, ze had zo gemikt dat het net boven zijn hoofd zou langs zijn gekomen en dat was ook zo, haar handen wisten nog hoe het allemaal moest! Ze keek de andere uitdagend aan maar draaide zich gauw om naar haar broer. Elegant haalde ze nog ene mesje uit riem die ze om had en begon daar mee te spelen.

Wellicht was het maar goed dat Cassius zijn zwaard achter had gelaten. Straks had hij hetzelfde gedaan zoals Diana nu met hem flikte, een mes tegen d'r borst aan zetten. 'Waar ik het lef vandaan heb? Als jij niet met ie foute vrienden om was gegaan was je daar nog! Waren onze ouders trots op jou omdat jij een groot krijger zou worden!' Had ze wel enig idee wat ze nu zei? had ze wel enig idee wat zijn hele opleiding had ingehouden? Als Cassius dat nu bekeek, was dat niet zo het geval. Ze brabbelde maar wat. "Diana... Je hebt geen idee waar je over praat,' mompelde hij, maar al gauw kwam zijn stem weer terug. "Ik ben gedwóngen met hen om te gaan! Ze waren leeftijds-genoten, we moesten door de jaren heen een hechte band creëren. We móesten vrienden worden, alleen voor het leger! Ik had géén andere keus!" Als hij geweten had wat zijn 'vrienden' zouden flikken, was hij er wel tegenin gegaan. Was hij veel voorzichtiger en zou hij zorgen dat hij niet zo'n hechte band met hen kreeg. Cassius keek op bij de woorden van de gladiator, toen de worp van Diana, en hoe ze een nieuw mesje pakte. Hij greep haar polsen vast. Niet zo hard dat het pijn zou doen, maar ook niet zo zacht dat ze zich zo los trekken kon. "Laat hen. Iedere gladiator komt uit een ander land, ze hebben een verschillende opvoeding," mompelde Cassius weer. "Laat ze met rust en praat met me, normaal..."

Ja ze was echt niet helder bij haar hoofd, ze had te veel meegemaakt en toen haar broer haar beloofd had om haar mee te nemen naar huis leek ht haar geweldig! Ze zou eindelijk haar moeder terug zien en haar vader. Ze zouden samen weer 1 familie worden met haar broer aan haar zeide. "Diana... Je hebt geen idee waar je over praat,' mompelde hij, maar al gauw kwam zijn stem weer terug. "Ik ben gedwóngen met hen om te gaan! Ze waren leeftijds-genoten, we moesten door de jaren heen een hechte band creëren. We móesten vrienden worden, alleen voor het leger! Ik had géén andere keus!" Diana zette grote ogen op 'je moest niks! Ben jij niet diegene die altijd tegen mij zei dat ik voorzichtig moest zijn met wie ik omga?' Ze haalde beverig adem en gooide de mes elegant op de gladiator af, maar zo dat het boven zijn hoofd langs zal gaan, het boorde zich in een houde paal wat verder op en ze draaide zich terug naar haar broer. Ze voelde hoe haar pols werd vast gepakt door haar broer en probeerde het los te trekken maar merkte al gauw dat het zinloos was. "Laat hen. Iedere gladiator komt uit een ander land, ze hebben een verschillende opvoeding," mompelde Cassius weer. "Laat ze met rust en praat met me, normaal..." Ze legde haar vuist op zijn borst. een traan rolde over haar wang, misschen was dit nieuws haar net iets te veel, ze had het al moeilijk in de kroeg soms omdat ze een mooi lijf had en mensen vooral mannen graag aan haar zaten hoewel ze hun probeerde af te slaan begonnen ze haar al te stalken en dit er bij, ze werd er gewoon niet goed van. Haar Vlam die vroeger altijd in haar ogen was geweest was gedoofd. Ze kon niks uitbrengen maar keek met woeste maar ook verdrietige ogen naar haar broer. Ze had zin om hem een klap te verkopen, gewoon al haar woede er uit slaan op iemand.

'je moest niks! Ben jij niet diegene die altijd tegen mij zei dat ik voorzichtig moest zijn met wie ik omga?' Cassius liet zijn hoofd even zakken, slaakte een diepe zucht en keek weer op. "Dat heb ik gezegd ja, omdat jij wél een keuze had!" Wanneer een jongen voor de militaire opleiding ging, was er geen weg meer terug. Als je zou stoppen zou iedereen je nakijken, je bestempelen als een zwakkeling en je zou het pispaaltje van je dorp worden. "Toen pap me eenmaal voor die opleiding had opgegeven, had ik geen keuze meer oké. Ik moest het doen met wat ik had, en daar moest ik van improviseren." Vaak had Cassius ruzie gehad. Ook omdat de andere jongens telkens wilden laten zien hoe sterk ze waren, en in Sparta deden ze dat door met de anderen te vechten, door de zwakkeren in elkaar te slaan en te domineren. Het waren moeilijke jaren geweest, onbeschrijfelijk haast. Hij voelde hoe ze haar vuist op zijn borstkas legde, alleen liet hij haar nog niet los, ook niet toen hij de traan zag. Graag had hij haar losgelaten en die traan weggeveegd, maar ergens vertrouwde hij het nog niet helemaal, na haar uithaal van net. "Wanneer hoorde je het..? En van wie?" vroeg Cassius zachtjes.

Ze horde hem een diepe zucht slaken, goed misschien was ze dom bezig en de meeste zouden een verkeerde indruk van haar nu hebben, maar ze kon gewoon weg niet met het idee klaar komen dat hun geliefde moeder dood is! "Dat heb ik gezegd ja, omdat jij wél een keuze had!" Oohja tuurlijk, als of zij vel keus had toen ze de opleding om vrouw te worden kreeg, soms ging het daar harder aan toe dan bij de mannen, want de manne nkon je zo door krijgen wat ze van plan zijn maar een vrouw was een raadsel die heel raar dacht. "Toen pap me eenmaal voor die opleiding had opgegeven, had ik geen keuze meer oké. Ik moest het doen met wat ik had, en daar moest ik van improviseren." Diana snoof zachtjes, natuurlijk wist ze dat hij geen andere keus had want dan zou hun familie helemaal naar beneden zinken. "Wanneer hoorde je het..? En van wie?" vroeg Cassius zachtjes. Diana werd ene beetje rustig en ademde diep uit, 'Van Maria, ons buur meisje en mijn vriendin, ik heb haar een paar maanden geleden geschreven en gister had ik een brief terug gekregen.' Zei ze zachtjes en liet haar hoofd zakken, ergens voelde ze dat ze zich echt had vernederd door haar uitval van net. Maar echt zeggen dat het haar speet, nee daar voor was ze nog niet rustig genoeg!