After years, we see each other again ... brother

Met ene dienblad vol eten liep Diana tussen de tafels door. Een klein glimlach lag op haar gezicht terwijl ze naar de mensen keek. Ze was hier al een paar dagen bij Cilicia en begon eindelijk een beetje door te krijgen hoe alles hier werkte. Bij een tafel bleef ze staan 'Uw bestelling.' Zei ze kalmpjes en zette de borden neer. Toen haar dienblad leeg was pakte ze de lege glazen en liep terug. Ze liep terug naar de keuken en riep een bestelling: '3 bekers bier en een vleesschotel!' Ze zette haar dienblad even neer en bond haar haar snel haar haar in een staart met een touw die ze gevonden had. Toen een ander bestelling klaar was pakte ze die en begaf zich weer de kroeg in. Met kalme stappen liep ze naar de tafel en zette het neer, toen ze de blik van de man zag, gaf ze een vuile blik en liep weer terug maar op de terug weg, zag ze een bruine jongen met 2 heldere blauwe ogen. Ze zag voor haar netvlies weer een klein 6 jarig jongen met grote blauwe ogen die haar een appel overhandigde. Diana knipperde met haar ogen en keek naar de keel, dat kon toch niet? Ze liep snel door met haar hoofd naar de vloer gericht hopend dat ze niet zou worden herkend, gelukkig had ze een glas water op haar dienblad, want ie lafaard was gevlucht! Toen ze langs de jongen liep deed ze als of ze struikelde en het water kwam 'perrongeluk' over zijn hoofd. 'H-het spijt me!' Zei ze snel en liep door hopend dat hij haar niet herkend had.

(Cassius)

Wat was de reden ook alweer waarom hij hier was? Oh ja, omdat hij een paar mannen had horen zeggen dat hier een nieuwe, mooie jonge vrouw was. Niet dat Cassius nu erg geïnteresseerd was in vrouwen. Ze stonden op de tweede plek, of misschien wel op de vijfde. Zijn gedachten gingen er niet naar uit, maar toch had hij die jonge vrouw wel eens willen zien. Gewoon om te kijken of ze echt zo mooi was zoals ze zeiden. Dus was Cassius ontglipt aan Xandros en naar die kroeg gegaan. Om te voorkomen dat de gladiatoren trainer zou denken dat hij gevlucht was, had hij tegen de andere gladiatoren gezegd dat ze moesten vertellen dat hij even weg was en snel weer terug zou komen. Rustig en onwetend was de jongen de kroeg binnen gelopen. Overal waren mensen, zaten in groepjes bij elkaar en hadden overduidelijk plezier. Hier en daar werd er gegeten, gedronken, armpje gedrukt om te kijken welke man het sterkste was. Cassius was zo afgeleid dat hij het meisje nog helemaal niet gezien had en dus verrast was door het water dat over hem heen kwam. In een reflex draaide hij zich om. Die stem... Zo bekend. Haar bruine haren. Hij wachtte niet, pakte haar bij d'r bovenarm vast en draaide haar in een simpele beweging om. Elke spier in zijn lichaam verkrampte toen hij het jonge, vrouwelijke gezicht zag. Haar ketting. Was het..? 'Diana?'

Hopelijk zou hij haar niet herkennen, hopelijk zou hij haar niet herkennen. Ze voelde hoe haar boven arm werd vastgepakt, met een ruk draaide ze zich om en keek recht in de ogen van Cassius, die vieze verrader! 'Diana?' Ze keek hem vernietigend aan 'Je hebt je vergist, en laat mij nu los of wil je voor mij al die bestellingen rond brengen?' Zei ze giftig en trok zich los. Ze draaide zich met een ruk om en beende weg, Hij had haar achtergelaten! Hij had haar beloofd om haar zoveel mogelijk te schrijven toen ie naar school ging, om haar zo vaak mogelijk te bezoeken..Maar hij was niet 1 keer komen opdagen! Ze slikte en liep de keuken binnen, haar handen trilde vreselijk en ze probeerde rustig te blijven.

Haar vernietigende blik. Het raakte hem, al was dat niet te zien vanaf de buiten kant. Zoals altijd was hij kalm, beheerst. 'Je hebt je vergist, en laat mij nu los of wil je voor mij al die bestellingen rond brengen?' Zwijgend had Cassius haar aangekeken terwijl ze zich los rukte. Nee, ze moest Diana wel zijn. Haar stem, die eerst zo kinderlijk was, was volwassen maar had nog altijd diezelfde tonen. Haar lange bruine haren die zo vroeger ook altijd al had gehad en dan die ogen, die ketting. Het gehele plaatje klopte. Dit moest zijn zusje wel zijn. En nu? Zijn beloftes die hij had gemaakt herhaalden zich in zijn hoofd. Ongetwijfeld dat ze kwaad was. Geen van die beloftes was hij na gekomen. Puur omdat hij daar nooit de kans toe kreeg. Schrijven en lezen werd amper gedaan, het was meer sporten en vechten en in elkaar geslagen worden. Trainingen die elke man doorstaan had. Cassius zag haar verdwijnen in de keuken en liep daar naartoe. Zo gemakkelijk liet hij zich niet uit het veld staan. Hij hield van zijn zusje en dat zou nooit veranderen. Zijn blauwe ogen keken naar het meisje. 'Ik begrijp dat je kwaad bent. Diana.' sprak hij zacht. 'Echt waar.'

Ze haalde diep adem en probeerde niet te gaan stressen, nergens voor nodig. Ze hoopte zo erg dat hij gewoon hier weg ging en haar nooit meer zou herinneren. Ze zou gewoon haar leven kunnen oppakken. maar nee hoor, haar broer kwam de keuken binnen, nog voor ze ergens kon weg glippen had hij haar gezien. 'Ik begrijp dat je kwaad bent. Diana.' sprak hij zacht. 'Echt waar.' Ze keek hem boos aan 'Hoe kan jij dat nou begrijpen? Je hebt niet eens 1 keer iets over jezelf laten horen, niet 1 keer!' Fluisterde ze boos en keek hem woedend aan, ze hield een masker voor haar gezicht zodat hij haar verdriet niet zou zien, het liefst wou ze om zijn nek vliegen en uithuilen. 'en trouwens, hoor jij niet bij pap en mam te zijn?'

Cassius keek haar aan. Hij wou haar omhelzen, zeggen dat hij haar gemist had en dat hij spijt had voor zijn daden. Maar haar kwade blik deed hem wachten. 'Ik begrijp meer dan je denkt,' reageerde hij. 'Vanaf het moment dat ik weggehaald werd kreeg ik de tijd niet eens om je te schrijven. Het werd ons amper geleerd. We werden getraind, zomaar in elkaar geslagen om te kijken hoe sterk we waren.' Dat was nog maar een klein ding. 'Elke keer toen ik je schrijven wou, werden die kansen me ontnomen.' Al die tijd had hij haar aangekeken. Wist dat dit de enigste manier was om tot haar door te dringen. 'Pap en mam?' Hij wist niet eens meer hoe ze eruit zagen. Hoe hun stem was, hun geur rook. 'Een jaar geleden werd ik verraden door de andere jongens... Slaven handelaars hielden me gevangen en verkochten me aan een gladiatoren trainer, Xandros. Ik ben een slaaf, wordt getraind voor de arena.' Cassius bevochtigde zijn lippen. 'Waarom... Hoe ben jij hier gekomen? Leven pap en mam nog wel?'

'Ik begrijp meer dan je denkt,' reageerde hij. 'Vanaf het moment dat ik weggehaald werd kreeg ik de tijd niet eens om je te schrijven. Het werd ons amper geleerd. We werden getraind, zomaar in elkaar geslagen om te kijken hoe sterk we waren.' Diana bleef Cassius strak aankijken. 'Elke keer toen ik je schrijven wou, werden die kansen me ontnomen.' Al die tijd had hij haar aangekeken. Ze slikte en knipperde ene paar keer met haar ogen terwijl ze zijn woorden in zich zelf herhaalde. 'Een jaar geleden werd ik verraden door de andere jongens... Slaven handelaars hielden me gevangen en verkochten me aan een gladiatoren trainer, Xandros. Ik ben een slaaf, wordt getraind voor de arena.' Cassius bevochtigde zijn lippen. 'Waarom... Hoe ben jij hier gekomen? Leven pap en mam nog wel?' Diana bleef hem ongelovig aankijken, dan had ze zo gehoopt dat haar broer veilig bij haar ouders was, was hij ook een slaaf geworden 'Gladiator.... Je bent getraind voor oorlogen en neit voor vermaak!' Haar stem ging boos omhoog, al die jaren trainen waren bedoeld om tegen de romeinen te vechten en niet hun te vermaken! Maar of haar ouders leefde was een ander vraag.. 'Ik weet het niet...' Zei ze zachtjes en voelde hoe haar ogen nat werden van de tranen 'Toen ik 14 was, waren we wezen wandelen met vriendinnen en toen...We werden door Slavenhandelaars...' Ze voelde een brok in haar keel en probeerde zich sterk te houden.

'Gladiator.... Je bent getraind voor oorlogen en neit voor vermaak!' Ergens had Cassius verwacht te horen dat ze het niet zou geloven, dat zijn woorden leugens waren geweest. Gelukkig was dat niet zo. 'Ik weet het, maar het is een manier om vrij te komen... Terug te keren naar Sparta.' Al betwijfelde hij of dat nog wel mogelijk was. Als zijn bloedeigen zusje de waarheid nog niet eens wist, wie dan wel? Wat voor leugens waren daar verspreid? Was hij er nog wel welkom? 'Ik weet het niet...' Zei ze zachtjes. Hij slikte eens en zag dat er iets in haar ogen veranderden. Ze werden nat, tranen welden zich op. 'Toen ik 14 was, waren we wezen wandelen met vriendinnen en toen...We werden door Slavenhandelaars...' Dit keer stapte hij wel naar voren, sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. 'Sstt...' fluisterde hij. Aan die informatie alleen al had hij genoeg.

'Ik weet het, maar het is een manier om vrij te komen... Terug te keren naar Sparta.' Diana slikte, misschien had hij gelijk maar hij kon ook gedood worden in die arena en dat was echt vreselijk! Sterven voor iemand anders vermaak...Diana moest er niet aan denken! Toen ze begon over waarom ze hier zat voelde zijn armen om haar heen en ze sloeg die van zich zelf om zijn middel en verborg haar gezicht in zijn borst. 'Sstt...' fluisterde hij. Het voelde zo vertrouwd en even was ze al haar woede vergeten. 'Het was vreselijk.' Snikte ze zachtjes en liet zich door hem rustig laten worden. Dit was erg fijn, heel fijn om weer in de armen van haar broer te liggen.

Zachtjes streelde hij door haar haren, hield hij zich kalm. Eindelijk na al die jaren was hij weer bij een bloedverwant, waarvan hij eerst gedacht had dat ze misschien dood waren. Wist hij veel wat er in al die tijd in Sparta gebeurde. Er werd hier weinig over gepraat over hoeveel Spartanen er in een strijd zijn omgekomen en wie het waren. Vader had daar zo bij kunnen zitten. 'Het was vreselijk.' Het speet Cassius dat ze dat had door moeten maken, alhoewel hij er maar barre weinig had tegen kunnen doen. Toch hield hij zich stil, sprak hij geen woord. Die periode was geweest. Langzaam liet hij haar los. 'Nou, geef me die bestellingen van je.'

Het gestreel kalmeerde haar. Ze werd er heel erg rustig van. Diana merkte dat hij stil was, de school in sparta had hem veranderd maar ook de slavernij had hem heel erg veranderd. Diana voelde hoe hij haar los liet. 'Nou, geef me die bestellingen van je.' Diana grinnikte en schudde haar hoofd 'je hebt een ander eigenaar dan ik, en ik ben heel erg dankbaar aan Cilicia en dit is wat ik terug kan doen voor haar.' Zei ze zachtjes en liep naar de teil waar ze met koud water haar gezicht nat maakte zodat het rode gedeelte weg ging.

'je hebt een ander eigenaar dan ik, en ik ben heel erg dankbaar aan Cilicia en dit is wat ik terug kan doen voor haar.' Cassius keek toe hoe zijn zusje naar een teil was gelopen en water in haar gezicht gooide. 'Hoe kan je iemand dankbaar zijn die je laat serveren bij half dronken kerels?' Met zijn schouder leunde hij tegen de koude muur aan. 'Voor een meid zoals jij is het gevaarlijk hier zo. De reden waarom ik hier ben is omdat de andere mannen zeiden dat hier een nieuwe, mooie meid was.' Zijn armen sloeg hij over elkaar heen, keek haar ontspannen aan. Over zoiets ging hij niet liegen, Diana mocht dat gerust horen. 'Nou ja, zolang die vrouw je maar niks aan doet...'

. 'Hoe kan je iemand dankbaar zijn die je laat serveren bij half dronken kerels?' Diana droogde haar gezicht af en keek over haar schouder naar haar broer 'Ze is anders dan de anderen.' Zei ze zachtjes en draaide zich om en begon borden op de dieblad te stapelen. 'Voor een meid zoals jij is het gevaarlijk hier zo. De reden waarom ik hier ben is omdat de andere mannen zeiden dat hier een nieuwe, mooie meid was.' Zijn armen sloeg hij over elkaar heen, keek haar ontspannen aan. Diana keek hem boos aan 'Ik ben niks voor niks een Spartaan! Ik kan me best verdedigen, niet zo als de romeinse vrouwen!' Zei ze kalm maar wel scherp en liep naar de deur. 'Nou ja, zolang die vrouw je maar niks aan doet...' Diana keek hem even aan 'geen zorgen meid.' Zei ze zachtjes en liep naar buiten waar ze snel zonder een geërgerd gezicht al die klagende mannen of vrouwen aanhoorde over dat het te lang duurde. Toen ze met vuile borden terug liep naar de keuken.

Was hij jaloers? Nee, dat nooit. Was hij bezorgd? Jazeker. Het klopte dat Spartaanse vrouwen veel dingen geleerd werd, maar Cassius betwijfelde of ze een goed getrainde man aan konden. Hiermee wilde hij niet beweren dat vrouwen zwak waren... Alleen had hij toch niet helemaal een gerust hart. 'Ze is anders dan de anderen.' Klonk het zachtjes. Goed, daar moest hij dan op vertrouwen. Hij wou de woorden van zijn zusje niet in twijfel trekken, haar het gevoel geven dat hij haar niet vertrouwde. Zodra hij de boze blik van haar ontmoette, trok hij een wenkbrauw op. 'Ik ben niks voor niks een Spartaan! Ik kan me best verdedigen, niet zo als de Romeinse vrouwen!' Daar moest Cassius haar gelijk in geven en daarom zweeg hij weer. Wie zweeg stemde toe, zei men wel eens. In dit geval was dat ook zo. 'geen zorgen meid.' Nu moest hij even proesten. Meid? En bedankt! Onbewogen bleef de jongen staan, totdat ze terug kwam. 'Niet echt een aardige opmerking,' sprak hij, zijn gezicht als een poker face.

'Niet echt een aardige opmerking,' sprak hij, zijn gezicht als een poker face. Diana bleef hem kalm aankijken maar haar ogen stonden lachend. 'Tja, je bent net zo bezorgd als een meisje, kom op zeg je hebt hier wel een Archidama voor je staan.' Zei ze kalmpjes en zette de borden weg en zette er wat bekers vol met bier. 'Maar voor een meisje heb je een slecht evenwicht' Zei ze en maakte een draai op 1 voet en liep daarna verder. Ze keek naar haar broer 'Ik ben geen klein meisje meer Cassie.'

'Tja, je bent net zo bezorgd als een meisje, kom op zeg je hebt hier wel een Archidama voor je staan.' Moest hij dit grappig vinden? De laatste jaren was zijn humor ver te zoeken, evenals zijn lach. 'Dat wil niks zeggen,' zei Cassius en wendde zijn blik van haar af. Dat een naam, een afkomst, al zoveel zelfverzekerdheid kon aanbrengen. 'Maar voor een meisje heb je een slecht evenwicht' Hij zuchtte, liet zijn armen weer losjes hangen en duwde zichzelf van de muur af. 'Ik ben geen klein meisje meer Cassie.' Hij zette enkele stappen dichterbij. 'Voor mij nog wel.' Ze hadden elkaar jaren gemist. Wel zeker 10 jaar. Zelfs nu was er voor hem niets veranderd. Diana mocht dan wel ouder zijn, zelfstandiger, maar in zijn ogen was ze nog altijd zijn kleine zusje. Hij woelde eens door haar haren. 'Ik ga maar eens. Het is druk en ik wil je niet ophouden.' Na zijn woorden stapte hij bij haar vandaan. Nu hij wist waar zij was, was hij wat meer gerustgesteld.

'Dat wil niks zeggen,' zei Cassius en wendde zijn blik van haar af. Diana zuchten, ze miste haar broer van vroeger, met hem kon je pas echt lachen, hij was gezellig en niet zo serieuze. Hij zette enkele stappen dichterbij. 'Voor mij nog wel.' Diana keek naar haar broer 'en jij blijft altijd mijn grote broer met grote blauwe ogen!' Zei ze zachtjes en voelde haar wangen even branden. Ze zag zijn hand verdacht omhoog komen! Nog voor ze kon ontwijken was hij zijn hand door haar haar door de war aan het brengen. 'Ik ga maar eens. Het is druk en ik wil je niet ophouden.' Na zijn woorden stapte hij bij haar vandaan. Diana keek hem even aan 'Wil je niks eten? Het eten is hier lang zo slecht niet.' vroeg ze voorzichtig, ze hoopte zo dat ze nog even konden praten want straks gingen de meeste weg naar hun werk en was het weer rustig.

'en jij blijft altijd mijn grote broer met grote blauwe ogen!' Langzaam trokken Cassius' mondhoeken op tot een bescheiden glimlachje. Ogen, dat leek ook haast het enigste verschil te zijn bij hun twee. Zij had bruine, standvastige ogen, die van hem waren blauw. Een best groot verschil, bij het hebben van dezelfde ouders. Althans, dat hoopte Cassius. Hij kon zich niet voorstellen een andere man had gehad in die tijd dat vader weg was. 'Wil je niks eten? Het eten is hier lang zo slecht niet.' Haar woorden deden hem doen stoppen. Graag was hij langer bij haar gebleven, maar stonden hun "beheerders" dat ook toe? 'Goed, ik zal even blijven, maar eten heb ik niet nodig.' Bij Xandros was er genoeg te eten en de maaltijden waren goed. Voldoende.

Kijk kijk daar kwam die kleine bescheiden glimlach, hoewel vroeegr er een veel grotere glimlach zou zijn geweest, wist ze dat omstandigheden alles konden veranderen. Ze keek hem met haar bruine ogen aan, zijn gezicht die vroeger zo onschuldig was, had nu een neutrale houding, alleen die glimlach liet zijn masker breken. 'Goed, ik zal even blijven, maar eten heb ik niet nodig.' Diana kon het niet laten om te niet te glimlachen en liep snel de tafeltjes langs, de meeste mensen begonnen eindelijk te vertrekken en nog een paar mensen en dan zou het hier leeg zijn! 'Je bent veranderd.' Zei ze rustig toen ze hem weer zag.

Cassius keek de mensen na die vertrokken, maar zijn ogen volgden ook de bewegingen van Diana. Ze was wel zeker volwassen geworden, al die gebeurtenissen hadden haar sterk gemaakt. Maar wat had hij dan verwacht? Ze zou niet voor eeuwig dat kleine, ondeugende meisje blijven die elke keer zijn hulp nodig had. Iedereen werd ouder. Sterker. Zelfstandiger. En ergens vroeg hij zich af hoe hun ouders het verging. Waren ze gezond? Gelukkig? Of gebroken omdat hun beide kinderen weg waren, verdwenen in de horizon. Diana's woorden haalden hem uit zijn gedachten. Even wist hij niet wat te antwoorden. Veranderd? 'Iedereen wordt ouder, Diana,' sprak hij. 'De tijd staat niet altijd toe om diezelfde persoon te zijn. Soms is het beter om te veranderen.' Met het gedrag van vroeger zou hij ten onder zijn gegaan op die school. Die mensen waren hard, meedogenloos. Cassius ging zitten aan een tafel. 'Hoe lang moet je hier blijven?'

natuurlijk wist zij ook dat de tijd nooit stil kon blijven staan. 'Iedereen wordt ouder, Diana,' sprak hij. 'De tijd staat niet altijd toe om diezelfde persoon te zijn. Soms is het beter om te veranderen.' Diana knikte en ging op een houten tafel zitten en wiebelde met haar benen. 'Ik weet het, ik weet het, maar vroeger was je veel gezelliger.' Zei ze kalmpjes. Cassius ging zitten aan een tafel. 'Hoe lang moet je hier blijven?' Diana slikte en keek naar haar broer terwijl ze nadacht, Cilicia had nooit daar over iets gezegd 'Ik weet het niet, tot ze mij zat word denk ik.' Zei ze zacht en keek weg. Ze vroeg zich af hoe het met haar ouders was, hoe ze het deden. Zonder dat ze het doorhad, ging haar hand naar haar ketting en streelde het paardje.

Hij liet zijn armen rusten op zijn bovenbenen, staarde naar de houten tafel voor hem om te kijken wat voor patroontjes erin zaten gekerfd. Sommige waren wel degelijk met een mes gedaan, de ander door gebruik. 'Ik weet het, ik weet het, maar vroeger was je veel gezelliger.' Weer zo'n vleiende opmerking dat je beter deed voelen. Maar niet heus. Toch kon Cassius er wel een kern van waarheid in vinden. Vroeger was inderdaad alles beter, gezelliger. Alleen hadden ze destijds nog geen plichten, geen zorgen. 'Is er een reden om gezellig en vrolijk te zijn?' Het waren meer de zorgen, de stress, de druk die zijn leven nu beheersten. 'Ik weet het niet, tot ze mij zat word denk ik.' Hij keek haar aan. Bedacht zich iets. 'Waarschuw me als die tijd komt... Mocht ze je dan weer willen verkopen, zal ik je kopen.' Xandros had hem verteld dat hij zichzelf vrij kon kopen met het geld dat hij zou gaan "verdienen" in de arena. Als hij dat nou eens bij elkaar spaarde voor haar...

'Is er een reden om gezellig en vrolijk te zijn?' Diana zuchten bij zijn woorden, hoezo kon niet iemand gewoon even gezellig zijn? Hoezo moest er altijd een reden zijn om vrolijk te zijn. Ze zweeg en sloot haar ogen terwijl ze dacht aan jaren terug, waar ze 4 was en hij 6. Ze waren wezen wandelen en toen ze moe was, wou ze gaan zitten, maar hij hield haar net tegen om op een slang te gaan zitten. 'Waarschuw me als die tijd komt... Mocht ze je dan weer willen verkopen, zal ik je kopen.' Diana trok haar wenkbrauw op. Wou hij haar kopen, war zou hij ooit geld vandaan krijgen om haar te kopen? 'Hoe wil je mij ooit kopen?' vroeg ze ongelovig en keek hem net zo aan.

Misschien had Diana gelijk. Misschien moest hij wel uit die donkere ruimte stappen die hij voor zichzelf creëert had en gewoon even losbandig doen. De zorgen opzij zetten en doen alsof hij een vrij man was. Alleen leken die gedachtes op een mythe, iets wat onmogelijk was. Wat voor problemen zouden kunnen ontstaan als hij echt zijn "plek" even vergat? 'Hoe wil je mij ooit kopen?' Cassius' grijnsde even. 'Trainers van gladiatoren krijgen een bedrag nadat zijn mannen gevochten hebben. Het gebeurd niet vaak dat een gladiator ooit wat van dat geld ziet maar bij Xandros is dat anders,' antwoordde hij. 'Hij zal me een klein deel geven voor elk gevecht, de grootte van dat bedrag zal er vanaf hangen hoe goed ik gevochten heb. Of juist niet...'

Diana zag zijn grijns en gaf zich zelf in haar gedachten een schouderklopje, eindelijk begon hij terug te keren. 'Trainers van gladiatoren krijgen een bedrag nadat zijn mannen gevochten hebben. Het gebeurd niet vaak dat een gladiator ooit wat van dat geld ziet maar bij Xandros is dat anders,' antwoordde hij. 'Hij zal me een klein deel geven voor elk gevecht, de grootte van dat bedrag zal er vanaf hangen hoe goed ik gevochten heb. Of juist niet...' Diana schudde haar hoofd, ze kon zich nog steeds niet met het gedachten dat haar cassie voor de lol vocht eens worden. 'als nog vind ik het onrespectloos dat je al die training gebruikt voor iemands anders lol!' Zei ze standvast. 'Je bent getraind voor de oorlog niet voor de lol!'