After years, we see each other again ... brother

Ontspannen zette hij zijn rug tegen de rugleuning. 'Als nog vind ik het respectloos dat je al die training gebruikt voor iemands anders lol!' Zei ze standvast. 'Je bent getraind voor de oorlog niet voor de lol!' Strak keek hij haar aan. 'Stop met klinken zoals moeder,' reageerde hij. 'Er is geen andere keuze. Het is vechten of sterven, zo simpel is dat.' Vluchten was nog over, maar hij had z'n trainer beloofd dat niet te doen. Tenslotte stierf Cassius liever in een gevecht dan vluchtend voor een stel Romeinen. Het was geen ideale dood maar niemand had zoiets voor het kiezen. 'En als het een manier is om je vrij te krijgen, waarom dan niet?' Nu glimlachte hij zwakjes.

Ze zag zijn strakke blik maar negeerde die, 'Stop met klinken zoals moeder,' reageerde hij. 'Er is geen andere keuze. Het is vechten of sterven, zo simpel is dat.' Ze dacht na over zijn woorden, misschien was dat wel de keuze maar als nog, het was zo vreselijk! 'En als het een manier is om je vrij te krijgen, waarom dan niet?' Nu glimlachte hij zwakjes. Diana voelde tranen in haar ogen komen 'Maar als je sterft...Als je sterft zal onze familie nooit doorleven! En ik wil je gewoon niet nog een keer kwijt raken!' Zei ze en probeerde als nog haar tranen weg knipperen. nee ze kon het niet nog een keertje kwijtraken!

Zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon zodra hij weer die blik in haar ogen zag veranderen. Vrouwen, zo emotioneel gebouwd en toch ook zo sterk. 'Maar als je sterft...Als je sterft zal onze familie nooit doorleven! En ik wil je gewoon niet nog een keer kwijt raken!' Cassius kon niet zeggen dat die woorden hem niets deden. Vreselijk om een zwakte te hebben van je zusje. Dat was iets waar hij nooit een schild voor bouwen kon. 'De familie niet doorleven? Diana, je vergeet jezelf op dit moment,' sprak hij. Zij was ook net zo goed deel van de familie. 'En je zal me niet kwijtraken, zolang ik hier maar zit.' Zachtjes tikte hij op zijn borst, waar zijn hart lag. 'Waar jij voor mij al die jaren gezeten hebt. Al heb ik je niet in levende lijve gezien, je was er wel.'

Diana wist dat hij niet tegen kon als ze ging huilen, hij kon er nooit tegen. 'De familie niet doorleven? Diana, je vergeet jezelf op dit moment,' sprak hij. Diana snoof en keek naar har broer 'jij brengt onze familie naam door! Ik niet, als ik ooit trouw, wat ik zwaar betwijvel maar ik neem de naam van mijn man!' Zei ze en probeerde als nog haar tranen weg te knipperen. 'En je zal me niet kwijtraken, zolang ik hier maar zit.' Zachtjes tikte hij op zijn borst, waar zijn hart lag. 'Waar jij voor mij al die jaren gezeten hebt. Al heb ik je niet in levende lijve gezien, je was er wel.' Diana knikte en stond op en liep naar hem toe, ze gaf hem een knuffel 'ik heb je zo gemist lieve broer, maar je was altijd bij me.' Zei ze zachtjes.

'jij brengt onze familie naam door! Ik niet, als ik ooit trouw, wat ik zwaar betwijfel maar ik neem de naam van mijn man!' Goed, goed, daar had ze een punt. Hij had daar nog niet eens bij na gedacht. Waarom zou hij? Vrouwen, trouwen en nakomelingen krijgen was wel het laatste waar hij aan dacht. Eerst zien te overleven, dan kwam de rest. 'Spreek eens niet zo min over jezelf! Je vindt heus wel een goeie man die jou gezelschap waardig is,' sprak Cassius scherp. Als Diana ooit een kerel wist te vinden, werd die natuurlijk als eerst door hem geïnspecteerd. Nu vader er niet was, vond hij dat dat zijn taak was. Zodra hij een knuffel voelde, sloeg hij een arm om haar heen. 'ik heb je zo gemist lieve broer, maar je was altijd bij me.' Tevreden zuchtte hij. Zeker weten dat hij zijn familie gemist had. 'Kom, vertel me eens wat van vroeger, voordat je gevangen werd en nadat ik vertrok. Is er wat bijzonders gebeurd?'

Diana zag dat hij niet aan een vrouw dacht nu en ze bedacht hem nu heel goed. 'Spreek eens niet zo min over jezelf! Je vindt heus wel een goeie man die jou gezelschap waardig is,' sprak Cassius scherp. Diana haalde haar schouders op, er zou niemand zijn die met een slaaf zou gaan, dat wist ze heel goed. 'Kom op zeg! Ik ben een slaaf tegenwoordig!' Zei ze boos, ja ze was hier helemaal niet mee eens, ze was een jonge Spartaanse vrouw en door dit plek nu..Wie wil haar nu nou? een slaaf? Diana voelde veilige armen om haar hen en genoot er van. Ze liet hem los en ging weer op de tafel zitten. 'Kom, vertel me eens wat van vroeger, voordat je gevangen werd en nadat ik vertrok. Is er wat bijzonders gebeurd?' Diana glimlachte zachtjes en haalde haar schouders op 'wat kan ik nou vertellen? Ik moest ook gaan trainen en bij Hades wat deed het toch vreselijk pijn al die strek oefening!'

Al die negativiteit... Het zou Cassius niks verbazen als tegenwoordig mensen ten onder gingen aan een minderwaardigheidscomplex. 'Kom op zeg! Ik ben een slaaf tegenwoordig!' Een lichtelijk geïrriteerde blik lag in zijn blauwe ogen, helemaal klaar met dit hele gedoetje. 'Voor je het weet ben je vrij. Verdomme, je bent nog niet eens twintig zomers op deze wereld. Je hebt nog een heel leven voor je, zie het niet zo somber in.' Ongelooflijk. Natuurlijk wist hij ook wel dat slaven bijna het recht niet hadden te trouwen maar de reden waarom hij zo sprak was omdat hij serieus waar dacht dat ze ooit wel vrij zouden komen, terug konden gaan naar hun geboorteland. Niet dat ze hier hun hele leven lang vast zaten, gedwongen om die luie Romeinen te dienen. 'wat kan ik nou vertellen? Ik moest ook gaan trainen en bij Hades wat deed het toch vreselijk pijn al die strek oefening!' Aandachtig had hij geluisterd, en grinnikte eens. 'Mietje,' was zijn korte reactie.

'Voor je het weet ben je vrij. Verdomme, je bent nog niet eens twintig zomers op deze wereld. Je hebt nog een heel leven voor je, zie het niet zo somber in.' Diana snoof, Ze was dan wel pas 17 zomers oud maar nou en! Als nog had ze weinig kans, ze had wel gezien hoe de mannen altijd keken naar de vrouwen die er goed verzorgd uit zagen en gewoon prachtig uitzagen, zij was niet zo, ze was best wel mager maar als nog door al die spieren zag ze er niet bepaald tenger uit. Misschien met een goed verzorging zou ze in Sparta een jongen kunnen krijgen maar hier had ze geen kans tegen over de verwende nesten. Aandachtig had hij geluisterd, en grinnikte eens. 'Mietje,' was zijn korte reactie. Diana keek hem boos aan 'Jullie hebben wel dan een hard aanpak, maar probeer maar in een spagaat te gaan zitten en dat binnen een week! En dan duwen ze je gewoon door als je dat niet kunt!' Zei ze en voelde hoe haar stem wat luider werd maar nog steeds kalm was. Ze ging staan en hief haar armen elegant op en spreide haar benen en langzaam aan kwam ze plat met haar benen allebei een ander kant op, nee zij hadden een heel ander lesstof dan de mannen hoewel ze allebei even hard werden aangepakt. Ze wist nog heel goed hoeveel het pijn deed de eerste keer!

Die boze blik deerde hem weinig meer, al was dat vroeger wel anders geweest. Zodra Cassius die blik toe geworpen werd, deed hij er alles aan om dat te veranderen. Op enkele uitzonderingen na, bijvoorbeeld toen hij een opmerking plaatste en blijkbaar niet gewaardeerd werd door haar. 'Jullie hebben wel dan een hard aanpak, maar probeer maar in een spagaat te gaan zitten en dat binnen een week! En dan duwen ze je gewoon door als je dat niet kunt!' Wat had je nou in hemelsnaam aan een spagaat?! Hielp dat met schoonmaken? Nee. Hielp dat met vechten? Niet bepaald. Was het om mannen te verleiden? Missie mislukt. Cassius zette een elleboog op de armleuning en liet zijn kin rusten op zijn handpalm terwijl hij toekeek hoe Diana in zo'n spagaat op de grond ging zitten. 'Dan moet je me eens vertellen waar dat nou goed voor is,' sprak hij. 'Als het is bedoelt om een man te entertainen is dat mislukt. Bij mij dan.' Een uitdagende grijns speelde op zijn lippen.

'Dan moet je me eens vertellen waar dat nou goed voor is,' sprak hij. 'Als het is bedoelt om een man te entertainen is dat mislukt. Bij mij dan.' Een uitdagende grijns speelde op zijn lippen. Diana stond weer net zo elegant op en snoof bij zijn opmerking 'Het laat je spieren soepel houden en je bent er door alleen maar meer lenig en het is dan blijkbaar makkelijk om een kind te krijgen.' Zei Diana en nam haar plek op de tafel weer in. Ze keek hem met een iets schuin hoofd aan 'jullie zijn allemaal stijf terwijl wij ons alle kanten bewegen.' Zei ze kalmpjes en dacht aan de feesten tijdens te trainingen, die waren pas gezellig maar dit zomer zou ze haar laatste feest hebben gehad waar ze als een echte vrouw zou worden gezien en die zou ze missen. ze vond het best wel jammer...haar ogen stonden even verdrietig terwijl ze naar haar handen keek, ze miste haar thuis vreselijk!

Nog altijd zo snel op d'r teentjes getrapt. Maar goed dat ze nu ouder waren, want Cassius had zoiets nooit leuk gevonden toen hij kleiner was. Nu vond hij het wel amuserend. Zusjes plagen mocht, zeker Spartanen, want die hadden hun mond toch altijd groot genoeg. 'Het laat je spieren soepel houden en je bent er door alleen maar meer lenig en het is dan blijkbaar makkelijk om een kind te krijgen.' Een kind krijgen, dat scheen blijkbaar erg belangrijk te zijn bij hun volk. Nog nooit was hij zich er zo van bewust geweest. 'Wat ben ik blij dat ik een man ben,' mompelde Cassius. Hij vocht zich liever helemaal te pletter dan dat hij het leven van een vrouw moest doorstaan. 'jullie zijn allemaal stijf terwijl wij ons alle kanten bewegen.' Nu kwam een klein kereltje in hem naar voren die zich heel lang niet getoond had. 'Kijk... Dat hangt er vanaf vanuit welke opzicht je dat bekijkt... De ene is inderdaad waar, de ander niet helemaal.'

'Wat ben ik blij dat ik een man ben,' mompelde Cassius. Diana grijnsde even maar al gauw kwam weer ene masker voor haar gezicht. Tja vrouwen hadden het ook niet makkelijk, voor een man was het vast ook niet makkelijk, maar hij hoefde geen kind te dragen en die dan ook nog te baren, ze had gehoord van haar moeder dat het ontzetten pijnlijk was maar ook zwaar. brr ze moest er niet aan denken. 'Kijk... Dat hangt er vanaf vanuit welke opzicht je dat bekijkt... De ene is inderdaad waar, de ander niet helemaal.' okee dit is vaag. Diana hield haar hoofd iets schuin en keek naar haar broer, wat bedoelde hij daar nouw mee? Wat zat er achter? 'Wat bedoel je daar nou mee?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Wat bedoel je daar nou mee?' Was dat nou serieus? Had ze nou echt geen idee waar hij het over had gehad? Niet te geloven... Die vrouwen kregen toch alles te weten over "het kind krijgen" en dat soort spul? Waarom snapte ze dat nou niet? Ach, het zou vast aan hun geesten liggen. Die van de man was nou eenmaal anders dan die van de vrouw. Cassius was in de lach geschoten, kwam amper meer bij en schudde eens zijn hoofd. 'Nee, laat maar,' zei hij. 'Ooit kom je er wel achter en dan zal je snappen waar ik het over had.' Langzaam kwam hij in de benen. Het werd tijd om te gaan.

Ze was pas 14 toen ze gevangen was genomen dus was ze eerder bezig met haar training dan over hoe het kind gebeuren kwam, dat zou ze laten pas krijgen, dus in dat geval was ze net een geboren kind die over niks wist. Ze keek hem met samen geknepen ogen aan terwijl hij lachte. 'Nee, laat maar,' zei hij. 'Ooit kom je er wel achter en dan zal je snappen waar ik het over had.' Langzaam kwam hij in de benen. Diana sprong op de grond en ging voor hem staan zodat ie niet langs kon. 'oohnee jij begon, dus nu moet je het ook vertellen!' Zei ze streng en keek hem net zo aan, als ze nieuwsgierig was, zou ze ook tot het uiterst gaan tot ze wist waar hij het over had gehad!

Doordrammertje. Altijd al geweest. Waarom deed hem dit zo denken aan die ene incident op de slavenmarkt toen een adellijke meid bijna waagde hem te kopen? Ooh ja, omdat zij net zo was als Diana nu. 'oohnee jij begon, dus nu moet je het ook vertellen!' Een spijt gevoel borrelde omhoog. Had hij nou maar gewoon zijn mond gehouden zoals de laatste jaren. Waarom had hij zich nou weer mee laten slepen door kinderlijk gedrag? 'Je komt er vanzelf wel achter.' Hij legde zijn handen op haar schouders en draaide hen om, zodat zij nu op zijn plek stond en hij op de hare. Nu had hij ruimte om hier weg te komen. 'of vraag het aan de andere mannen, ze zullen je het vast met plezier willen uitleggen.'

Cassius was altijd al vervelend! hij hield dingen graag voor haar verborgen en dat was zo vreselijk vervelend! 'Je komt er vanzelf wel achter.' Hij legde zijn handen op haar schouders en draaide hen om, zodat zij nu op zijn plek stond en hij op de hare. Diana pakte zijn pols vast zodat hij niet niet weg kon. 'of vraag het aan de andere mannen, ze zullen je het vast met plezier willen uitleggen.' Nee dat ging dus mooi niet gebeuren! Ze wou het van hem horen en niet van de andere mannen! Goed als haar ene tactiek niet werkte moest ze de andere gebruiken, ze zettte haar grote bruine zielige ogen aan en keek naar Cassius 'maar Cassie! jij bent mijn grote broer en jij hoort zo iets uit te leggen.' Zei ze en trok een klein pruillipje waardoor ze super schattig uitzag.

Een beetje teleurstellend was dat ze nu ongeveer dezelfde hoogte hadden. Vroeger was het voor hem makkelijker om d'r aan de kant te duwen dan nu. Al wist Cassius zeker dat hij meer spiermassa zou hebben. Hoe goed vrouwen ook trainden, ze zouden niet van een goed getrainde man kunnen winnen. Misschien met goed geluk. Verveeld had hij Diana aangekeken. Dit ging nog een lange dag worden, want hij vertikte ook maar één woord daarover te reppen. Dat was niet zijn taak geweest, zal het ook nooit worden. Hij trok een wenkbrauw op toen ze grote ogen op zette. 'maar Cassie! jij bent mijn grote broer en jij hoort zo iets uit te leggen.' Hij schudde grijnzend zijn hoofd. 'Nee hoor. Dat was de taak van moeder en je trainer geweest. Niet die van mij. Dus mij zal je er niet over horen. Jammer hé?'

Ze zga hoe hij zijn wenkbrauwen optrok. Hij schudde grijnzend zijn hoofd. 'Nee hoor. Dat was de taak van moeder en je trainer geweest. Niet die van mij. Dus mij zal je er niet over horen. Jammer hé?' Het raakte haar toen hij over hun moeder begon, hun moeder die ze heel erg miste, zij zou haar met verschillende dingen hebben geholpen, ze zou haar tips hebben gegeven toen ze het moeilijk had. 'maar Cas, Zie jij ergens mijn moeder of mijn trainer? Ik ben sinds mijn 14 al in de slaven handel! Ik heb de raarste dingen moeten doen terwijl jij trainde.' Haar stem werd zacht en ze liet haar broer los en liep naar de stoel waar ze op neerplofte, ja ze miste haar huis en al haar training, hoe zwaar het ook was. Diana had vreselijke dingen gezien en ook meegemaakt, dat zag je aan haar lichaam zelfs, vooral haar rug waar je de littekens zag van de zweep.

De sfeer veranderde, verkeerde woorden hadden zijn mond verlaten, zonder dat hij het echt door had gehad. 'maar Cas, Zie jij ergens mijn moeder of mijn trainer? Ik ben sinds mijn 14 al in de slaven handel! Ik heb de raarste dingen moeten doen terwijl jij trainde.' Cassius snoof eens. Ergens had hij zin haar een schop onder d'r reet te verkopen, te zeggen dat ze eens moest ophouden met het leven in het verleden en eens door moest met leven, zich een doel voor ogen moest stellen om daar naartoe te streven. Maar aan de andere hand begreep hij haar ook. Heel goed zelfs. Hij pakte een stoel en ging vlak voor haar zitten. 'Vertel me alles wat je dwars zit. Nu direct.' Zijn stem klonk vast, duldde geen tegenspraak. 'Vertel het me zodat je verhaal eindelijk kwijt bent en je je misschien meer opgelucht voelt. Je kan niet eeuwig naar de slechte dingen in het verleden kijken.'

Diana zag hoe hij de stoel pakte en bij haar kwam zitten. 'Vertel me alles wat je dwars zit. Nu direct.' Zijn stem klonk vast, duldde geen tegenspraak. 'Vertel het me zodat je verhaal eindelijk kwijt bent en je je misschien meer opgelucht voelt. Je kan niet eeuwig naar de slechte dingen in het verleden kijken.' Diana zuchten en schudde haar hoofd 'Je weet niet hoe het is! Ik hoor thuis te zitten bij mijn moeder en op jou te wachten met mijn vader! Ik wil gewoon naar huis, naar de plek waar ik weet wat mijn toekomst is.' Zei ze zachtjes en schudde haar hoofd en probeerde een glimlach te toveren op har gezicht 'EN trouwens! Ik hoorde dit jaar mijn laatste feest te hebben!' ze zuchten en schudde haar hoofd terwijl ze opstond en de dienblad pakte 'Ik mis gewoon zoveel dingen hier en ik kon me er over heen zetten..Maar nu ik jou weer zie moet ik aan de tijd terug denken.' Zei ze zachtjes voordat ze naar de lege tafels liep en de bekers meenam.

'Je weet niet hoe het is! Ik hoor thuis te zitten bij mijn moeder en op jou te wachten met mijn vader! Ik wil gewoon naar huis, naar de plek waar ik weet wat mijn toekomst is.' Cassius knikte eens, zweeg verder. Het deed hem pijn het aan te horen, hoe erg ze er wel niet mee zat en dat ze werkelijk dacht dat hij geen idee had hoe het was. Want niets was minder waar, hij wist, begreep, meer dan ze verwachtte. 'Wat zou je toekomst wezen dan?' Vroeg hij toen toch. 'Thuis zitten en een beetje niks doen, was dat jou toekomst?' Veel dingen had hij gemist na zijn vertrek. 'EN trouwens! Ik hoorde dit jaar mijn laatste feest te hebben!' Oh god ja, dat was ook zo belangrijk, schoot er droog door zijn gedachten. Maar dat was niet te zien aan zijn gezicht. Dat was dan weer een deeltje dat hij niet snapte. Wat moest er nou zo bijzonder zijn aan een feest? 'Ik mis gewoon zoveel dingen hier en ik kon me er over heen zetten..Maar nu ik jou weer zie moet ik aan de tijd terug denken.' Cassius volgde haar bewegingen. 'Je probeerde ze te vergeten, dat is heel wat anders dan je er overheen zetten.'

'Wat zou je toekomst wezen dan?' Vroeg hij toen toch. 'Thuis zitten en een beetje niks doen, was dat jou toekomst?' Ze rolde met haar ogen, misschien toen ze klein was wou ze de wereld zien maar nu heeft ze een deel meegemaakt dat ze het liefst niet wou meemaken. 'Je probeerde ze te vergeten, dat is heel wat anders dan je er overheen zetten.' Diana keek naar haar broer en er kwam een masker die hij niet kende voor haar gezicht een masker die ze had gemaakt toen ze doorhad dat je emoties laten zien geen nut had want dat zou het alleen maar erger maken. 'Misschien probeer ik het ook, ik probeer en nieuw leven te starten. Misschien kan jij je nog vrij krijgen, maar ik zie geen toekomst meer hier, of je moet vinden dat als slaaf zijn in een kroeg werken wel een toekomst heeft?' Haar stem was kil en ze keek haar broer strak aan. 'Cassius, mijn huid is vaak genoeg open geweest door de zweep omdat ik probeerde te vluchten, omdat ik probeerde te bewijzen dat ik dit leven niet accepteer en nu ik je eindelijk weer zie, ga jij vervelend doen...Ik wil gewoon wat leren van mijn eigen broer en niet van iemand anders.'

'Misschien probeer ik het ook, ik probeer en nieuw leven te starten. Misschien kan jij je nog vrij krijgen, maar ik zie geen toekomst meer hier, of je moet vinden dat als slaaf zijn in een kroeg werken wel een toekomst heeft?' Woede wakkerde aan. Woede door de negativiteit die zij alleen maar zag. Dat was toch niet hoe Spartanen hun kinderen opvoedden? Cassius moest zijn best doen haar niet een flinke schop onder d'r achterwerk te geven. 'Diana, echt waar, let op je woorden nu!' Snoof hij. 'Ben jij echt zo zwakgezind? Er zijn mensen die het erger hebben dan wij.' Intussen was hij opgestaan van de stoel. Als hij eerlijk was, had hij weinig zin meer nog hier te zijn. Al dat gezeur, verkeerde acceptaties, de drama, het begon hem te irriteren. 'Cassius, mijn huid is vaak genoeg open geweest door de zweep omdat ik probeerde te vluchten, omdat ik probeerde te bewijzen dat ik dit leven niet accepteer en nu ik je eindelijk weer zie, ga jij vervelend doen...Ik wil gewoon wat leren van mijn eigen broer en niet van iemand anders.' Hij snoof eens. 'Als je zo graag van me wilt leren, dan doe dat nu meteen,' sprak hij. 'Nooit, echt nooit, moet je je schouders laten hangen. Gebruik eens je hersens en probeer een uitweg te vinden uit dit vergalde leven, maar geef nooit toe. Dat hoef je die mensen niet gelijk duidelijk te maken, want dan zullen ze je breken. Doe het stilletjes, onopvallend. Dat vergt meer tijd, geduld en je moet slim wezen. Alleen kan je dat gemakkelijk aan, als je dat maar gebruikt.' Hij was naar haar toe gelopen en tikte eens tegen haar voorhoofd. 'En als je dat van eerder bedoelde, dat ga ik jou niet leren. Want daarvoor heb ik nog een vrouw nodig en jij een man.'

Goed misschien leek ze wel gebroken maar dat was ze ook. Jaren lang zag ze de ergste dingen. Ze voelde jaren lang hoe zwepen haar huid, en spieren open haalde en het was geen pretje geweest, natuurlijk was ze emotioneel gebroken. 'Diana, echt waar, let op je woorden nu!' Snoof hij. 'Ben jij echt zo zwakgezind? Er zijn mensen die het erger hebben dan wij.' Intussen was hij opgestaan van de stoel. Diana snoof en keek haar broer aan, misschien zou een ander zusje bang geweest zijn om tegen haar broer in te gaan maar zij niet! 'Zwakgezind? Hoor je jezelf nu wel? Je bent pas een jaar in de slaven handel! Je hebt pas maar een klein deel gezien!' Haar ogen branden van woeden en probeerde rustig te worden. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. En dan herhaalde ze een paar keer. ' Hij snoof eens. 'Als je zo graag van me wilt leren, dan doe dat nu meteen,' sprak hij. 'Nooit, echt nooit, moet je je schouders laten hangen. Gebruik eens je hersens en probeer een uitweg te vinden uit dit vergalde leven, maar geef nooit toe. Dat hoef je die mensen niet gelijk duidelijk te maken, want dan zullen ze je breken. Doe het stilletjes, onopvallend. Dat vergt meer tijd, geduld en je moet slim wezen. Alleen kan je dat gemakkelijk aan, als je dat maar gebruikt.' ze hoorde de voetstappen naar haar toe en opende haar ogen en voelde hoe hij tegen haar hoofd aantikte. 'En als je dat van eerder bedoelde, dat ga ik jou niet leren. Want daarvoor heb ik nog een vrouw nodig en jij een man.' Ze keek naar haar broer en zag iets voorzicht. Diana was toen nog heel klein en wist heel veel dingen nog niet. Ze had haar gevonden kitten mee naar huis genomen maar haar moeder was er nog niet en haar broer kwam eerder thuis, natuurlijk wist hij wat de gevolgen er voor zouden zijn en toen hun moeder woedend de kitten hadden ontdekt had Cassius gezegd dat hij de kitten heeft meegenomen...Diana slikte en keek naar haar broer 'Je hebt mij altijd weten te redden van mam en pap, maar hier voor kon je mij niet behoeden broertje lief.' Zei ze zachtjes en keek hem recht in zijn helderblauwe ogen.

'Zwakgezind? Hoor je jezelf nu wel? Je bent pas een jaar in de slaven handel! Je hebt pas maar een klein deel gezien!' Een schaduw viel over zijn gezicht. 'Je weet lang niet wat ik allemaal gezien heb,' snoof Cassius. 'Dus spreek voor jezelf.' Die details bespaarde hij haar. Zoals hij altijd had gedaan. Het waren zijn zaken geweest, zijn problemen, zijn gebeurtenissen. Daarmee ging hij niet andere mensen zitten pesten, hen proberen te "raken". Ieder mens had zo zijn eigen problemen, dingen die traumatisch voor diegene waren. Dat verschilde per persoon en allemaal waren ze even erg. 'Je hebt mij altijd weten te redden van mam en pap, maar hier voor kon je mij niet behoeden broertje lief.' Zei ze zachtjes. Lichtjes schudde hij zijn hoofd. 'Ik heb het niet gekund nee... Nu wel, het duurt alleen eventjes.' Nu zette hij passen achteruit, richting de uitgang. 'Heb geduld.'